________________
સ
રાખતા હતા તે પણ ત્યાગની દૃષ્ટિએ માટીનુ પાત્ર હોય
ૐ વિશેષ
ઠીક મનાતું હતું.
નગ્ન
રહેવામાં જ વિશેષ ત્યાગ સમાયા હતા. ઘણા ખરા સાધુએ નગ્ન રહેતા હતા. છતાં એ લજ્જાને જીતી શક્યા ન હતા તેઓ માત્ર એકજ વજ્ર ( કાછડી ) ને ધારણુ કરતા હતા. (યાદ રાખવુ જોઇએ કે, તે સમયના આદશ ગૃહસ્થા પશુ માત્ર એ જ કપડાં (એક ખેસ અને બીજી ધાતીયું) પહેરતા હતા. ગામ વચ્ચેના નિવાસ અને લેાકેાના વિશેષ ગ્રહન્નાસ સયમને પ્રતિકૂળ મનાતા હતા. નવ વાડાને પાળવા તરફ વિશેષ લક્ષ્ય અપાતુ હતું ( વમાનમાં તે એવા કોઈ સાધુ ભાગ્યેજ હશે જે નવ વાડાને સાચવવા માટે લક્ષ્ય કરતા હોય !!! ) અને વિશેષ બાલવા કરતાં મુનિભાવની પ્રધાનતા શ્રેયરૂપ મનાતી હતી. તે મુમુક્ષુ
સ્થવિરી પાતાની પ્રતિજ્ઞાઓને જરા પણ ખાંડી થવા દેતા ન હતા અને એ પ્રતિજ્ઞાઓને પહાંચી વળવા કોઇ અંતના આપવાના પણ આશ્રય લેતા ન હતા, શ્રીવમાન, એ જાતના સમર્થ મનુષ્યામાંના એક વીર–નર હતા. તેઓએ જીવતાં સુધી એ પાંચે પ્રતિજ્ઞાઓને અણીશુદ્ધ રીતે સા
જૂએ સૂત્રકૃતાંગ સૂત્ર, ઉપસર્ગાધ્યયન ગાયા-૯-૧૦ (સમિતિ) પૃ. ૮૧
२ नन्नत्थ एगेण खोमजुयलेणं, अवसेसं वत्थ विहिं पच्चકામિ” અર્થાત્ આનંદ શ્રાવક ક્ષેામયુગલ (તરનાં એ કપડાં ) સિવાય વધારે વજ્ર ન વાપરવાના નિયમ કરે છે. મમ્મી -ઉપાસક દશાંગ સૂત્ર પૃ. ૩ ( સમિતિ. )