________________
૩૪
૩ કોઇ મુમુક્ષુએ જીવ જતાં સુધી અણુદીધું લેવું નહિ. લેવરાવવુ' નહિ અને તેમાં પેાતાની ઇચ્છા પણુ જાવવી નહિ.
૪ કાઈ મુમુક્ષુએ જીવ જતાં સુધી અબ્રહ્મ સેવવુ' નહિ, સેવરાવવુ નહિ અને તેમ કરવા પૈાતાના મત પણ આપવા નહિ.
มุ
૫ાઈ મુમુક્ષુએ જીવ જતાં સુધી ક્યાંય લેશ માત્ર મમત્વ રાખવુ* નહિ, રખાવવું નહિ અને તેમ કરવા પેાતાની સમ્મતિ પશુ દર્શાવવી નહિ.
એ પાંચે મહા પ્રતિજ્ઞાઓને પહોંચી વળવા અને તે પ્રત્યેકનું પૂરેપૂરૂ પાલન કરવા તે વિરા અરણ્યમાં, આગમાં, ઉદ્યાનમાં, ગામ બહારની વસતિએમાં કે ખરુંશમાં રહેતા હતા. અની શકે તેટલું વધારે તપ તપતા હતા. આહાર લેવા પડતા તા તદ્દન સુકા, લૂખા, કસ વિનાના, ઠરેલા, શાક વિગેરે વ્યંજન વિનાના, પરિમિત અને નિર્દોષ જોઈને લેતા હતા. ઘી, દૂધ વગેરે પૌષ્ટિક પદાર્થોને તેઓ ભાગ્યેજ લેતા હતા. ગૃહસ્થા જમીને ઉઠે ત્યારે—ભપાર પછી-નિર્દોષ આહારને મેળવવાના સમય અનુકૂળ ગણાતા હતા. સામાન્ય નિયમ પ્રમાણે તે નિશહારી રહેવુ જ ઉત્તમ ગણાતું હતું અને આહારનું ગ્રહણ આપવાદિક મનાતું હતું. કાંઈ બધા મુમુક્ષુએ પાત્ર રાખતા ન હતા–કેટલાક માત્ર કરપાત્ર હતા ત્યારે કેટલાક તેમ કરવાને અસમર્થ મુમુક્ષુઓ માત્ર એક વા એ જ પાત્ર
