________________
૧૪૪ છે કે, જે નિગ્રંથે ધનને સ્પર્શ પણ કરતા ન હતા, જે નિગ્રંથ સહ્યા ત્યાગના અને આત્મકલ્યાણના અભિલાષી હતા. અને જે નિર્ચ થે પિતાની સંયમ–પદ્ધતિને લેકહિતના રૂપમાં ફેરવી નાખી વર્ધમાનને માર્ગ દીપાવવાને આતુર હતા તેઓ તે મધ્યમ માર્ગ ઉપર આરૂઢ થતાંની સાથે જ કાંઈ લેકે પગી સર્વ પ્રકારના આરંભને પણ કરવા મંડયા હતા તેમ માનવું શક્ય જણાતું નથી. આ એક સાધારણું છેરણ છે કે, જેમ મનુષ્યને ચડતાં વાર લાગે છે તેમ ઊતરતાં પણ વખત લાગે છે, તે ધેરણ પ્રમાણે આપણું એ નિગ્રંથ મહાનુભાવોએ ગમે તે સરળ માર્ગ સ્વીકાર્યો હતે તે પણ ઉપદેશતરંગિણીના આ લેકમાં વર્ણવેલ. તેઓને આચાર લગભગ અબાધિત રહ્યો હતે – “મુન્ની િવ મૈ શર્થ વા વીદિા
शयीमहि महीपीठे कुर्वीमहि किमीश्वरैः ॥१४५॥१०४९ "२पद्भ्यामध्वनि संचरेय विरसं भुज्जीय भैक्षं सकृज् जीर्ण सिग निवसीय भूमिवलये रात्रौ शयीय क्षणम् ।
૧ “ભિક્ષા માગીને ભોજન કરવું, શીર્ણ (ફાટેલ તૂટેલ ) વસ્ત્રો પહેરવાં. જમીન ઉપર સૂવું. ૨ પગે પ્રવાસ કરવો, એકવાર નીરસ આહાર લે, જીણું વસ્ત્ર પહેરવું, જમીન ઉપર સૂવું, રાતે ક્ષણવાર સવું, નિઃસંગ રહેવું, સર્વત્ર સમ રહેવું, પરમતિનું ધ્યાન કરવું. ૩ પગમાં જોડા ન પહેરવા, યાનયાયી ન થવું. ૪ કેશ ઉતારવા, થોડું થોડું ખાવું, વ્યંજન વિનાનું ( શાકાદિ વિનાનું ) ભોજન કરવું, દિવસે ન સૂવું, નાન અને ભોજનનો ત્યાગ કરો અને સંસ્કૃત (સંસ્કારેલું) પાણું પીવું.”