________________
૧૧.
અને અમુક હેતુ ઉપર અવલ ખેલી હોય છે તે, જતે દહાર એવું મેહુ* અને વિચિત્ર રુપ ધારણ કરે છે કે, જેથી આપણને તેની પ્રાર'ભિક સ્થિતિના ખ્યાલ આવવા કે આપવેા પણ કઠણ થઈ પડે છે—જે ચૈત્ચા માત્ર ચાદગીરી માટે હતાં, તે પછીથી પૂજાવા લાગ્યાં, ક્રમે ક્રમે તે સ્થળે દેવકુલિકાઓ થવા લાગી, તેમાં ચરણપાદુકાઓ સ્થપાવા લાગી અને પછી ભક્તાની હોંશથી (?) તે જ જગ્યાએ મેટાં મેટાં દેવાલા અને માટી માટી મૂર્તિ પણ વિરાજવા લાગી. આ સ્થિતિ આટલેથી જ ન અટકી, પણ હવે તા ગામે ગામ અને એક ગામમાં પણ શેરીએ શેરીએ તેવાં અનેક દેવાલચે બધાઈ ગયાં છે અને ધાતાં જાય છે. આમ થવાથી મારી સમજ પ્રમાણે ‘અતિષિયાજ્ઞવજ્ઞા થઈ છે. કારણ કે, હવે તેા દેવાલય બંધાવનારા કોઇ ભક્ત જ્યાં દેવાલય ખંધાયું છે વા અધાય છે ત્યાંના સ્થાનસાંદ કે વાતાવરણ સાંદ તરફ જરા પણુ લક્ષ્ય આપતા જણાત નથી. મેં એવાં પણ દેવાલયે જોએલાં છે, જે ગીચવસ્તીની વચ્ચે ભારે કાલાહલમાં ઉભેલાં છે તથા જેની સામાસામ ભકતાનાં પાયખાનાં અને મૂત્રીએ શેાલી રહી છે. મુંખમાં તે મે' એવું જોયું કે, ગાડીજીમહારાજના મદિરની તદ્ન લગેલાગ આપણા ગાતમાવતારી (?) નાં પાયખાનાં અને મૂત્રી વિરાજી રહી છે. જે જગ્યાએ ઉભા રહેતાં પણ નિરોગીનું આરાગ્ય બગડે તે જગ્યાએ મદિરા આંધી-અધાવી જિનભક્તિ કરનારાઓનુ સાહસ અવણુંનીય છે— આવી જિનભક્તિ તા ઇંદ્રાએ પણ નહિ કરી હાય. થયું,
