________________
સ્વપ્નદ્રષ્ટા
હતો જેથી સઢની ધકેલવાની તાકાત વધે, તથા વચ્ચે કશી ડખલ વિના ખૂબ સામાન ભરી શકાય.
હરીફાઈની શરતો બહુ આકરી હતી, પરંતુ જીતનારને ઇનામ પણ લોભામણું હતું. સાત કે આઠ માછીઓ એ શરતમાં ઊતરવા તયાર થયા. એક પછી એક તેઓએ પ્રયત્ન કરી જોયો, પણ હર્ષ સુધી પહોંચવામાં કોઈ સફળ નીવડયું નહીં. જે છેલ્લો હતો તેણે તે એક વખત હલેસાંવાળી હોડીથી જ સર્ક અને બ્રેક-હુ વચ્ચે ભયંકર સાંકડો સમુદ્ર ઓળંગ્યો હતો. પરંતુ, ભારે પ્રયત્ન કર્યા બાદ, પરસેવાથી રેબઝેબ થઈને, તે પણ એ બોટને વચ્ચેથી જ પાછી લાવ્યો અને બોલ્યો, “એ વસ્તુ અશક્ય છે.”
જિલિયાતે હવે એ બેટ હાથમાં લીધી, તથા પવન અને સઢને ખેલાવવાની કુશળતાથી તથા બળ અને કળ બંનેની મદદથી પિણા કલાકમાં તે હર્મ પહોંચી ગયો. અને ત્રણ કલાક બાદ, સખત પવન ઊપડ્યો હોવા છતાં, પથ્થર ભરેલી એ બોટને તે સેંટ સેંસન પાછી લઈ આવ્યો. વધારામાં, તે ટાપુ ઉપર પડેલી કાંસાની એક નાની તોપ પણ તે ઉઠાવ આવ્યો હતો!
જિલિયાતને દક્ષિણના પવનમાં પણ એ બોટને બંદરમાં હંકારી લાવત જોઈ, વ્યર્નસીને મેસ લેથિયરી બોલી ઊઠ્યો : “શાબાશ, આનું નામ તે ખલાસી !”
અને તેણે જિલિયાતને અભિનંદન આપવા પિતાનો હાથ પહેલે ધર્યો.
મેસ લેથિયરી વિશે આપણે ભવિષ્યમાં ઘણું ઘણું કહેવાનું જ છે. અહીં એટલું જ કહી દઈએ કે, બરફ ઉપર તે દિવસે “જિલિયાત” એવો શબ્દ લખનાર દેશેતો તે બાપ થાય.
તે દિવસથી માંડીને જિલિયાત ઇનામમાં મળેલી એ મોટી બોટને જ બધા ઉપયોગમાં લેવા માંડયો. તેના ઘર પાછળ સહીસલામત બંદર જેવી જે જગા હતી ત્યાં જ તે એ બોટને લાંગરતો અને પછી જાળ
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
