________________
28,
પ્રેમ-બલિદાન
માથાના વાળ ઝટકારી, હાથ વડે આંખ ઉપરથી તેમને ખસેડી, હથાડા હાથમાં મજબૂતીથી પકડયો, અને શું થાય છે તેની રાહ તે જોવા લાગ્યો.
થોડી જ વારમાં એક કડાકા સાથે હુમલાની ચેતવણી અપાઈ. વરસાદ વરસવા માંડયો; બધે કાળું અંધાર થઈ ગયું. માત્ર વચ્ચે વીજળીના ઝબકારા જ અસ્થિર પ્રકાશ રહ્યો.
લ’હામે ખડક પારથી પૂર્વ દિશામાં એક જબરદસ્ત માજુ ઊભું થતું આવ્યું; અને આર્ફે જુસ્સાથી અને વેગથી ધસવા લાગ્યું. પાસે આવતું ગયું તેમ તેમ તેનું કદ વધતું ચાલ્યું.
લહામે ખડકો પહોંચતાં જ તેની સાથે અફળાઈ તેના બે ભાગ પડી ગયા, પણ થોડે જ આગળ વધી પાછા એ બંને સંધાઈ ગયા. પણ એ મેાજુ હવે આડુ રહેવાને બદલે પાટડા જેવું ઊભું થઈ ગયું. અને એ આખા પાટડા જોરથી પહેલી આડચ ઉપર પટકાયા. બધું ફીણના ગોટા નીચે ડૂબી ગયું.
જયારે ફીણ ખસ્યું ત્યારે જિલિયાત સ્થિર ઊભા હતા. આગલી આડચ અડગ રહી હતી. એક પણ સાંકળ તૂટી ન હતી કે, એક પણ ખીલા નીકળ્યા નહાતા.
ફાન પાછું બાજુએ વળી ગયું અને ખડકો ઉપર પેાતાના ગુસ્સો ઠાલવવા લાગ્યું.
જિલિયાતે એ અવકાશના ઉપયાગ બીજી આંચ પૂરી કરવામાં કરી લીધા.
બાકીના આખા દિવસ તેણે એ કામમાં જ પૂરો કર્યા. દૃશ્યન તોફાન પોતાનું જોર ખડકો ઉપર જ પટકથા કરતું હતું.
દિવસ પૂરો થઈ રાત કયારે શરૂ થઈ એ જાણવાનું કહ્યું. ન હતું.
વાદળની વીજળીના ચમકારા થયા કરતા હતા. જિલિયાતે તેમને સંબાધીને કહ્યું, “એમ જરા દીવા ધરી રાખતાં હો તો!”
Jain Education International
}}}}
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
