________________
પ્રેમબલિદાન ભાડવાત કવિ-કીમિયાગર હતું, તે છાપરા નીચેના ત્રિકોણિયામાં રહેતા હતે. કીમિયાગર ભાડા પેટે કશું આપતન હતો – પણ સોનું બનાવવા માટે ઘરમાંથી જે કંઈ લાકડું હાથમાં આવે તે બાળી નાખ. માનમાલિકણ જુવાન સુંદર બાઈ હતી. તેને વિષે કીમિયાગર કવિતાઓ બનાવતે, એટલે એ બાઈ તેના ઉપર ખુશ રહેતી. એ બાઈને એક પગ લાકડાને હતો.
શેરી ઉપરની દીવાલમાં આંગણામાં દાખલ થવાના નીચા બારણાની જમણી બાજુએ ભીંતમાં એક બાકું પાડી દુકાન બનાવવામાં આવી હતી. અંદરની બાજુએ આંગણામાંથી એટલી જગા ભીંત ભરી લઈ ઓછી કરવામાં આવી હતી. એ દુકાનની બહાર પાટિયા ઉપર કયુરિયોસિટીઝ’ (જૂની-પુરાણી નવાઈની ચીજો) એવું લખેલું હતું. જોકે, એ નવાઈની પુરાણી ચીજોમાં કાના વિનાનાં કે પકડ વિનાનાં થોડાં ચિનાઈ વાસણો, અહીંતહીં ફાટેલી એક ચીની છત્રી, લોખંડના ટુકડા, ઘાટ વિનાના પથ્થરો, પુરુષોની તથા સ્ત્રીઓની ભાગેલી-તૂટેલી હેટો, તણ-ચાર શંખલા, જૂનાં હાડકાંનાં કે પિત્તળનાં બટનોનાં ખોખાં, રાણીની છબીવાળી તપખીરની એક જૂની દાબડી, અને જૂના લેખકનું એંજિબ્રાનું અધૂરું પુસ્તક–એવી સામગ્રી જ હતી.
દુકાનમાંથી પાછલે બારણે થઈ પેલા વાવાળા આંગણામાં જઈ શકાતું. દુકાનમાં લક્કડ-પગી મકાન-માલિકણ પોતે બેસતી. તેમાં એક ટેબલ અને એક સ્કૂલ મૂકેલાં હતાં.
કલુબિન લૉબર્ન-જ્યો વીશીમાંથી જેમ આખી મંગળવારની સાંજ ગેરહાજર રહ્યો હતો, તેમ ફરીથી બુધવારની સાંજે પણ ગેરહાજર રહ્યો.
એ સાંજે બે જણા અંધારું થયે જેસાર્દ મકાન પાસે આવ્યા. એક બારી ઉપર ટકોરા માર્યા. તરત પેલી લક્કડ-પગીએ હસતાં હસતાં બારણું ઉઘાડ્યું. ટેબલ ઉપર મીણબત્તી સળગતી હતી.
ટકોરા મારનારે માલિકણને કહ્યું, “હું પેલી વસ્તુ માટે આવ્યો છું!”
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
