________________
૧૧૭
ધન્યની કથા ગરમીમાં નાખ્યું હોય, અને તે સુકાઈને, તતડી જેવું ચીમળાઈ જાય, તેવું તેમનું માથું સૂકું તથા લૂખું, દેખાતું હતું. હાડકાં, ચામડી અને શિરાઓને લીધે જ તે માથું છે એમ દેખાતું હતું. બાકી તેમાં માંસ કે લોહી તો હતી જ નહીં.
તેમના પગ, જાંઘ અને સાથળ સુકાઈ ગયાં હતાં; તેમનું પેટ બેડોળ, પડખાં આગળ ઊંચું થયેલું, કેડ આગળ કાચબાની પીઠ જેવું દેખાતું, તથા બરડે ચોટી ગયેલું દેખાતું હતું. તેમની પાંસળીઓ ઉપર ઊપસી આવી હતી. તેમના કરોડરજજુનાં હાડકાં માળાના મણકાની પેઠે ગણું શકાતાં હતાં, તેમની છાતીનો ભાગ ગંગાનાં મોજાંની હાર જે દેખાતો હતો; તેમના બાહુ સુકાઈ ગયેલા સાપ જેવા દેખાતા હતા; તેમના હાથના આગલા ભાગ ઘેડાની લગામના ઢીલા થઈ ગયેલા ચેકડાની જેમ લબડતા હતા; તેમના માથાનો દડે કંપવાયુ થયો હોય તેમ ડોલ્યા કરતો હતો, તેમનું વદનકમલ કરમાઈ ગયું હતું, તેમનું મે ઘડાની પેઠે ઊઘડેલું રહેતું હતું, અને તેમની આંખે ઊંડી ઊતરી ગઈ હતી.
એક વખત મહાવીર ભગવાન ફરતા ફરતા રાજગૃહ નગરમાં આવી પહોંચ્યા. તે વખતે નગરજને, શ્રેણિક રાજા વગેરે તેમનાં દર્શને આવ્યા. શ્રેણિક રાજાએ ભગવાન પાસેથી ધર્મોપદેશ સાંભળીને તેમને વંદન તથા નમસ્કાર કર્યા, અને કહ્યું, “હે ભગવન ! તમારા આ ઈંદ્રભૂતિ વગેરે ચૌદહજાર
૧. આવું જ કથન ઉપરના બીજા અવયવોની બાબતમાં પણ સમજવું. માત્ર પેટ, કાન, જીભ અને હેઠની બાબતમાં “હાડકાં” શબ્દ ન લેવો, માત્ર ચામડી અને શિરાઓ લેવી.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org