________________
૧૪
@isole
ભારત અને પાકિસ્તાન વચ્ચે ૧૯૬૫નું ખૂંખાર યુદ્ધ ખેલાઈ રહ્યું હતું. ભારતીય લશ્કરનો લાહોર પર ઘેરો હતો. સિયાલકોટ પર એનો પહેરો હતો. લાહોર દુશ્મનનું નામ હતું. સિયાલકોટ દુશ્મનનું શિર હતું. ભારતીય જવાનો દુશ્મનનાં શિર અને નાક બંનેને ઝડપવા મેદાને પડ્યા હતા.
સિયાલકોટ પર પાકિસ્તાને ભીંસ વધારી. ભારતના જવાનો એનો જડબાતોડ જવાબ આપવા તૈયાર થયા. મોરચો ભયંકર હતો. દુશમનનાં દળકટક જબરાં હતાં. એનો શસ્ત્રસરંજામ પણ વિપુલ હતો. અમેરિકાની જગવિખ્યાત “પેટન' રણગાડીઓ મેદાને પડી હતી. - સેબર જેટ જેવાં વિમાનો આકાશમાં ઘૂમતાં હતાં. નેપામ જેવા ભયંકર બૉમ્બ ગાજતા હતા. સામે તોપના ગોળા વરસતા હોય કે બંદૂકની ધાણી ફૂટતી હોય, માથે આગ વરસાવતાં વિમાનો ચકરાવાં લેતા હોય, છતાં ભારતીય લશ્કરનો જવાન મુરલી પાછો પડે તેમ ન હતો.
એના દિલમાં દેશને કાજે ખપી જવાની તમન્ના હતી. મુરલીનો જૂસ્સો એવો હતો કે એને કોઈ અટકાવી શકે નહિ.
દુશ્મનોના એક પછી એક લૂહ નાકામયાબ થતા હતા.
મા ભારતીનો આ સપૂત સિયાલકોટ મોરચે સતત આગળ ધપ્યું જતો હતો. બરાબર નિશાન લઈને દુશ્મનના એકએક સૈનિકને વીણીવીણીને વીંધે જતો હતો. એવામાં એક ગોળી આવી. એની પીઠમાં પેસી ગઈ. ન તો ચીસ પાડી કે ન તો આહ ભરી. જાણે કશું થયું ન હોય તેમ આગળ વધવા લાગ્યો. દુશમનના સૈનિકોને મોતને હવાલે કરવા માંડ્યો.
બીજી ગોળી આવી. મુરલીની કમરમાં ઘૂસી ગઈ. ન કોઈ આહ, ન
Wકે
A R
N
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
