________________
ફરિયાદ
મન જીતે જીત
શિયાળાની વહેલી સવાર. ઠંડો ઠંડો પવન વાય. સવારનો સૂરજ અમેરિકાના પશ્ચિમ કેન્સાસનાં મેદાનો પર આછો-પાતળો પ્રકાશ વેરતો હતો. આ સમયે એક ધૂળિયા રસ્તા પર બે બાળકો ઝડપથી દોડી રહ્યાં હતાં. એમને નિશાળે પહોંચવાની ઉતાવળ હતી. ક્યારેક જોરથી દોડ લગાવે, થાકે એટલે ઝડપથી ચાલે.
મોટા છોકરાની ઉંમર તેર વર્ષની હતી અને નાના છોકરાની ઉંમર આઠ વર્ષની હતી. બંનેનાં શરીરનો બાંધો મજબૂત, ખડતલ ખેડૂતના દીકરા એટલે મહેનત કરીને શરીરને બરાબર કર્યું હતું.
નિશાળ શરૂ થવાને વાર હતી, તેમ છતાં આ બંને ભાઈઓને ભારે ઉતાવળ હતી. આનું કારણ એ હતું કે નિશાળ શરૂ થાય તે પહેલાં એમને એક કામ પતાવવાનું હતું. નિશાળમાં જઈને સગડી સળગાવી રાખે. નિશાળિયા આવે એટલે એમને ઠંડી ઓછી લાગે. આ રીતે ગુરુજીની અને દોસ્તોની સેવા કરે.
આ દિવસે થોડું મોડું થયું હતું. બીજો કોઈ વિદ્યાર્થી નિશાળમાં વહેલો પહોંચીને સગડી સળગાવી દે તો તો એમનું નામ જાય. એમનું કામ લજવાય. આથી ભારે દોડ લગાવીને હાંફતાં હાંફતાં નિશાળમાં આવ્યા. શાળામાં હજી કોઈ આવ્યું ન હતું. બંને ભાઈઓએ લાકડાનાં છોડિયાં ભેગાં કર્યા અને સગડીમાં મૂક્યાં. નાનો ભાઈ એક ડબ્બો લાવ્યો. એણે મોટા ભાઈને કહ્યું કે,
મોટા ભાઈ. લો આ કેરોસીન સગડીમાં નાખશો એટલે સગડી જલદી સળગશે.”
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
