________________
છેલ્લી વાર ઓ૨ટ૨ને બોલાવવામાં આવ્યો ત્યારે માત્ર અધિકારીઓ પાસે ઊભા રહીને વિજયના સ્વીકારમાં હાથ જ હલાવ્યો. હવે ઓરટર પીડાથી ધગધગતા શરીરને આરામ આપવા ચાહતો હતો.
ઓટરના પ્રતિસ્પર્ધી ડનેકે કહ્યું, “જ્યારે હું છેલ્લો ઘા નાખવા ગયો ત્યારે મને જાણ હતી કે એક મહામાનવ (સુપરમેન)ના હાથે મારી હાર થઈ છે. આજ લગીના મારા જીવનમાં મળેલો સૌથી મહાન પ્રતિસ્પર્ધી ઓ૨ટ૨ જ છે. એણે મને શીખવ્યું કે ઑલિમ્પિકનો તાજ મેળવવા ફના થવાની પણ તૈયારી હોવી જોઈએ.”
અલ ઓ૨ટ૨ના જીવનમાં કંઈ એક આફત જ નથી આવી, પણ આફતોનો સામનો એ એને માટે જીવનરીતિ બની ગયો.
ઓરટરે કેનસાસ યુનિવર્સિટીમાં ભણતાં વીસ વર્ષની ઉંમરે સૌપ્રથમ ૧૯૫૬માં મેલબોર્નમાં યોજાયેલી ઑલિમ્પિકમાં ભાગ લીધો. આ સમયે વીસ વર્ષનો ઓરટર બીજા હરીફોના પ્રમાણમાં નાનો અને તીવ્ર રસાકસીભરી સ્પર્ધાનો બિનઅનુભવી હોવાથી થોડો ‘નર્વસ’ હતો. વળી અમેરિકાથી લાંબી સફર ખેડીને આવ્યો હતો. એને કોઈ જાણતું પણ ન હતું. કારકિર્દીના પ્રાતઃકાળે જ એણે પોતાના ચુનંદા હરીફોને આંટી દીધા. ફાઇનલના પ્રથમ ઘામાં ૧૮૪ ફૂટ અને અગિયાર ઇંચ સુધી ચક્ર ફેંકીને એણે વિજય અને સુવર્ણચંદ્રક હસ્તગત કરી લીધા.
૧૮૬૮માં ઓટરને મોટર અકસ્માત નડ્યો. સખત ઈજા થઈ. હજીય એના મોં પરના ડાઘ એની ગવાહી પૂરે છે. બીજો હોત તો એણે આ ક્ષેત્ર છોડી નિવૃત્તિ લીધી હોત, પણ ઓ૨ટ૨ હારી ખાતાં શીખ્યો ન હતો. ભયંકર અકસ્માત પછી ત્રણ અઠવાડિયાં બાદ એ મેદાન પર એટલી જ સ્ફૂર્તિ ને શક્તિ સાથે હાજર થઈ ગયો.
એવામાં ૧૯૬૦ની રોમ ઑલિમ્પિક આવી, ઓટરના મન પર પોતાનો વિજય તાજ અણનમ રાખવાની ચિંતા છવાયેલી હતી. વાતાવરણ એટલું ઉશ્કેરાટભર્યું હતું કે ખુદ અલને થયું કે એ માત્ર ચક્ર નાખી જ શકશે, વધારાનું બીજું કશું નોંધપાત્ર નહીં કરી શકે, પરંતુ મજબૂત સંકલ્પશક્તિના બળે એ મેદાનમાં ઊતર્યો. આ સમયે બાબકા અને ડનેક
* *
R
For Private & Personal Use Only
Jain Education International
૪૩
ele l«lehle
www.jainelibrary.org
