________________
સાતે યુવાન સખત મહેનત ક૨વા લાગ્યા. લોકો ગમે તે કહે, એની ૫૨વા ન કરે. કોઈ મજાક કરે. કોઈ મશ્કરી કરે. કોઈ એમને શેખચલ્લીની જમાત કહે. પણ આવી વાર્તાથી બીએ એ બીજા ! એમણે તો પર્વત ચડવાની તાલીમ લેવા માંડી. મનમાં એક જ નિરધાર કે કિલિમાંજારો પર ચડવું છે ! એને આંબવો છે ! પછી જ જંપવું છે !
સાત યુવાન જુદા જુદા દેશના. જ્હૉન ઓપિયો, તોફીરી કીબુકા અને લોરેન્સ સેરવામ્બાલા એ ત્રણ ફૂટડા યુવાન હતા યુગાન્ડા દેશના. મોસેસ મુતી અને લારમાસેન એડેકેતી હતા કેનિયા દેશના. બાકીના બે નિઓલ પલોર અને મેથિયાસ ગૈલાંડા હતા તાંઝાનિયા દેશના. પર્વત ચડવામાં પરસ્પર સમજણથી ચડવું પડે. એકબીજાના સહારા વિના સહેજે ન ચાલે.
સાત અંધ યુવાનોએ બે વર્ષ સુધી સતત મહેનત કરી. બરાબર તૈયાર થઈ ગયા. પર્વતના નીચા ઢોળાવો પર દસ દિવસ સુધી તાલીમ લીધી. પર્વતના વાતાવરણનો અનુભવ કર્યો. આવનારી મુશ્કેલીઓનો . અંદાજ મેળવ્યો.
અપંગનાં ઓજસ
૧૯૬૯ના ફેબ્રુઆરી મહિનામાં સાતે અંધ યુવાનોના જીવનની સોનેરી ઘડી આવી. કિલિમાંજારો પરના આરોહણની શરૂઆત થઈ. કેનિયાના અંધજન માટેના મંડળના એક સક્રિય સભ્ય એલેક્સ મકાયે યુવાનોના જિગરને બિરદાવતાં કહ્યું,
“અંધ યુવાનોનું આ સાહસ કોઈ તુક્કો કે મજાક નથી. અંધ માનવીએ શાંબા(ઝૂંપડી)ની છાયામાં નવરા બેસીને પરવશ જીવન જીવવાનું નથી. આ સાહસ બતાવે છે કે અંધજન એ દેશને માટે બોજારૂપ નાગરિક નથી. એ તો દેખાતા માનવી જેટલા જ દેશને મદદરૂપ બની શકે છે.”
સાહસિકોની સફર આગળ ચાલી. દરેક અંધ યુવાને ખોરાક, સૂવાનું બેડિંગ, કપડાં અને પાણી સઘળું સાથમાં લીધું. દરેકે પોતાની પીઠ પર ચાલીસ રતલ વજન ઊંચકીને આરોહણ શરૂ કર્યું. પીઠ પર આટલો બોજ. આગળ કશું દેખાય નહીં. લાકડીના ટેકે જ આગળ વધવાનું. ચાર દેખતા માનવીઓને ભોમિયા તરીકે સાથમાં રાખ્યા. આમ તો દરેક
R
Jain Education International
~*
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
