________________
અપંગનાં ઓજસ
આકાશને આંબી જઈએ એવા ઊંચા કૂદકા પણ મારી શકશો. પણ મારા મિત્રો, ત્યાં સુધી હિંમત હારશો નહીં. હુંય હિંમત નહીં હારું.”
આટલું જોશભેર બોલતાં બોલતાં તો નાનકડો વૉલ્ટર પોતાનું સમતોલપણું ગુમાવીને પથારીમાં ઢળી પડ્યો.
વૉલ્ટરની આ વાત સાંભળીને એની માતા દોડી આવી. એણે પૂછ્યું, “બેટા, તું કોની સાથે વાત કરતો હતો ?”
“મા, મારા પગ સાથે.”
“પગ સાથે ? પગ તે કંઈ સાંભળતા હશે ?'
“હા મા, મારા પગ ભલે ચાલે નહીં, પણ સાંભળે તો ખરા.’ “એમ, તો તેં એને શું કહ્યું ?” માતાએ આતુરતાથી પૂછ્યું. વૉલ્ટરે કહ્યું, “મા, મેં એને કહ્યું કે તમે મૂંઝાશો નહીં, ગભરાશો નહીં, સહેજે હિંમત હારશો નહીં. આજે ભલે તમે ચાલી શકતા ન હો, પણ એક દિવસ આપણે જરૂર ઊંચા કૂદકા લગાવી શકીશું.”
“શાબાશ, બેટા, શાબાશ ! તું જરૂ૨ કૂદકા લગાવી શકીશ, તું જરૂ૨ સહુની માફક દોડી શકીશ, જો હતાશાને તારી પાસે ફરકવા દઈશ નહીં, તો તું જે ધારીશ તે કરી શકીશ.”
વૉલ્ટરની માતા પોતાના અપંગ બનેલા પુત્રની હિંમતને બરાબર જગાડતી રહેતી. પોતાના પુત્રમાં સહેજે નિરાશા ન આવે તે માટે સતત પ્રોત્સાહન આપતી. એને દિલમાં શ્રદ્ધા રાખવાનું કહેતી, સાથોસાથ લકવાગ્રસ્ત પગ પર માલિશના અને દાક્તરી સારવારના બીજા ઉપચારો તો કર્યા જ કરતી. પાંચ વર્ષ વ્હીલચેરમાં ગાળ્યા પછી માંડ લાકડાની ઘોડી લઈને ચાલતો થયો હતો.
વૉલ્ટરના બોમાન્ટ નગરમાં ઊંચા કૂદકાની એક હરીફાઈ ગોઠવાઈ. નાનકડા વૉલ્ટરને આ હરીફાઈ જોવાનું મન થયું. લાકડાની ઘોડીના સહારે એ મેદાન પર ગયો.
મેદાનમાં ચારે બાજુ છોકરાઓ ઘૂમતા હતા. કોઈ દોડતા હતા, તો કોઈ ઊંચો કૂદકો લગાવતા હતા. બે લાકડીઓ અને એક વાંસ મૂકવામાં આવે. પછી એક ખેલાડી દોટ લગાવે, વાંસની નજીક આવે એટલે પગથી
~*
K
For Private & Personal Use Only
Jain Education International
www.jainelibrary.org
