________________
b
અપંગ, નહીં અપંગ
બેહાથના
હાથના ટેકાથી પથારીમાં પડેલો સાવ નબળો બાળક માંડ માંડ સહેજ બેઠો થયો.
આઠ વર્ષની નાની ઉંમરે એને બાળલકવાના રોગે ઘેરી લીધો હતો. લકવાના રોગનો હુમલો એવો તો થયો હતો કે એના શરીરનો એકેય સ્નાયુ તે જાતે હલાવી ચલાવી શકતો નહોતો. સ્નાયુ પરનો કાબૂ ચાલ્યો ગયો હતો. હાથપગ કામ કરતા બંધ થઈ ગયા હતા. એણે પોતાના સ્નાયુઓને ફરી જીવંત કરવા ભારે પુરુષાર્થ આદર્યો. સતત મહેનત કરે, કસરત કરે. પાણીમાં કસરત કરવાની શરૂઆત કરી. એમાં વારંવાર થાકી જાય, ક્યારેક પડી જાય, પણ હારી ખાવાની વાત નહીં.
ધીરે ધીરે એ લકવાની ઘેરી અસરમાંથી બહાર આવ્યો, પણ એના બંને પગ હજી નિષ્ક્રિય હતા. ઊછળવા, કુદવા અને રમવાની આ ઉંમરમાં એ આપમેળે ઊભય રહી શકતો નથી. દાક્તરોએ વધુ સુધારાની આશા છોડી દીધી હતી. એમણે કહ્યું કે આ બાળક કદીય જાતે પગ હલાવીચલાવી શકશે નહીં. લાકડાની ઘોડી કે ‘વ્હીલ ચેર’ (પૈડાંવાળી ખુરશી)ને સહારે જ જિંદગીભર જીવવું ને ચાલવું પડશે.
આ છોકરો નિરાશ ન થયો. એના અંતરમાં તો, ઊંડે ઊંડે એક આશા ચમકતી હતી.
એણે પોતાના નિશ્ચેતન પગ પર હળવેથી ટપલી મારી અને બોલ્યો, “મારા શાંત મૂંગા દોરતો ! એ વિશ્વાસ રાખજો કે તમે એક દિવસ ચાલી શકશો, દોડી શકશો, જાત-જાતના કૂદકાય લગાવી શકશો. અરે !
Xi K
*
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
''
www.jainelibrary.org
