________________
બેંગ્લોર શહેરમાં આવી છે. એની આટલી મોટી કૉલેજ, એની છ હજાર વિદ્યાર્થિનીઓમાંથી હું એક જ આવી વિકલાંગ અને હું કઈ રીતે કૉલેજના પહેલા જ દિવસે આચાર્યને મળવાની હિંમત કરી શકું ?” - ક્રિષ્નમૂર્તિએ કહ્યું, “તારે કોઈ પણ પ્રકારનો ડર રાખવાની જરૂર નથી. એ વાસ્તવિકતા તારે સમજી લેવી જોઈએ કે આ જ તારું જગત છે અને એની વચ્ચે જ તારે જીવવાનું છે. લાચાર અને મજબૂર બનીને જીંવવું છે કે સાહસિક અને સ્વાવલંબી બનીને આગળ વધવું છે, તે તારે નક્કી કરવાનું છે. હું તો તારી આંગળી પકડીને તને થોડુંઘણું શીખવીશ એટલું જ. બાકી બીજું બધું તારે કરવાનું છે.”
પપ્પાના શબ્દોએ માલતીમાં એક આત્મવિશ્વાસ જગાડ્યો અને એણે કહ્યું, “ખેર, આવતીકાલે હું કૉલેજ જઈશ અને કૉલેજના આચાર્યને મળીશ. પપ્પાજી, તમારી આ પુત્રી પાછી નહીં પડે.”
બીજે દિવસે માલતી કૉલેજના આચાર્યને મળવા ગઈ. બહાર કેટલીય વિદ્યાર્થિનીઓ કતારમાં ઊભી હતી. લાકડાની ઘોડીને સહારે | ચાલતી માલતીને જોઈને કેટલીક વિદ્યાર્થિનીઓએ એને કહ્યું પણ ખરું કે તમારે આ રીતે કતારમાં ઊભા રહેવાની જરૂર નથી, તમે જાવ.
માલતીએ હસતાં હસતાં કહ્યું, “ના. હું ઊભી રહીશ. તમે બધા | મારી કેટલી બધી દરકાર રાખો છો ? આભાર.”
માલતીના પ્રેમભર્યા શબ્દોએ આખું વાતાવરણ બદલી નાખ્યું અને એ કૉલેજના આચાર્યને મળવા ગઈ. માલતીના ચહેરા પર હાસ્ય હતું. કોઈ ડર કે ભય નહોતો. કૉલેજમાં પ્રવેશતાંની સાથે જ આચાર્યને મળતી હોવા છતાં એનો ચહેરો કે એનું મન સહેજે તંગ નહોતાં. માલતીએ લાકડાની ઘોડીના સહારે ઊભા રહીને આચાર્યને બે હાથ જોડીને પ્રણામ કર્યા અને પછી કહ્યું,
“મને આપની કૉલેજમાં પ્રવેશ મળ્યો છે. મારી ભણવાની તીવ્ર ઇચ્છા છે. માત્ર મુશ્કેલી એટલી છે કે હું વર્ગ ભરવા માટે પાંચ માળ સુધી જઈ શકું તેમ નથી.”
પ્રિન્સિપાલે ટાઇમટેબલ કાઢ્યું અને જોયું તો માલતીના કેટલાક
૧૩૪
અપંગનાં ઓજસ
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
