________________
હતા. આ માટે એણે દોડની તાલીમ લીધી. આવા હાથે ઝડપથી દોડવું | કેવી રીતે એ શીખવા લાગ્યો. ઉંમર નાની પણ આત્મવિશ્વાસ અનેર,
શરીર પાતળું પણ મનની મજબૂતાઈ ઘણી.
ધીરે ધીરે એ દોડવા લાગ્યો. | એવામાં ૧૯૭૩ની ૯મી માર્ચે મુંબઈના બ્રેબોર્ન સ્ટેડિયમ પર એક સ્પર્ધા યોજાઈ. અપંગ માનવની એ સ્પર્ધા હતી. મહારાષ્ટ્ર અને ગુજરાતના ખેલાડીઓ આમાં ભાગ લઈ રહ્યા હતા. સહુનાં શરીર અપંગ હતાં, તોપણ રમતનો ઉત્સાહ અખંડ હતો. આમાં એકસો મીટરની દોડ થઈ. દોડની અંતિમ સ્પર્ધામાં ત્રણ હરીફ હતા. બે હતા મહારાષ્ટ્રના. એકની ઉંમર પચીસ ]
5 વર્ષની અને બીજાની ઉંમર અઢાર દોડવીર ચંદુ વર્ષની. ત્રીજા હરીફ હતા | ગુજરાતના પંદર વર્ષના આ ચંદુલાલ તારાચંદ ભાટી.
દોડ શરૂ થઈ. ગુજરાતના દોડવીરે જોશભર્યું ઝુકાવ્યું. પોતાનાથી મોટી ઉંમરના હરીફોને હરાવીને પંદર વર્ષનો ચંદુલાલ પ્રથમ આવ્યો. એકસો મીટરની દોડમાં પ્રથમ આવનારને મળતો સુવર્ણચંદ્રક ચંદુલાલ મેળવી ગયો. હજીય બાકી હોય તેમ લાંબા કૂદકામાં એ કાંસાનો ચંદ્રક મેળવી ગયો. જાણીતા ક્રિકેટખેલાડી સુનીલ ગાવસ્કરને હાથે આ યુવાનને બંને ચંદ્રક એનાયત થયા.
ભણવામાંય એ પાછળ પડે તેમ ન હતો. પરીક્ષામાં પૂંઠા હાથે જાતે પોતાનાં પેપર લખ્યાં. અપંગ માનવ મંડળ દ્વારા લેવાયેલી પરીક્ષામાં પાંસઠ ટકા મેળવીને સાતમા ધોરણમાં પ્રથમ નંબરે પાસ થયો. ધીરે ધીરે
અપંગનાં ઓજસ | હું
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
