________________
૧૭
પંજાવિનાનો પહેલવાન
ચાલ ભાગી જા. નહીં તો માર પડશે. એવો ખોખરો કરી દઈશું કે આખી જિંદગી યાદ કરીશ.”
પેલા છોકરાએ આવી ઘણી ધમકી સાંભળી, પણ સહેજે ડર્યો નહીં. જે અણનમ અદાથી ઊભો હતો તે જ રીતે ઊભો રહ્યો.
એવામાં એક જાડો છોકરો આગળ આવ્યો અને સંવેદનાથી બોલ્યો,
“અલ્યા, છે તો ઠૂંઠો અને આટલી બધી અડી શાની કરે છે ? જા, જતો રહે.”
જાણે સાંભળતો જ ન હોય તેમ પેલો છોકરો કશુંય બોલ્યા વિના એ જ રીતે ઊભો રહ્યો. ન હાલે, ન ચાલે ! એને આખરી ચેતવણી આપવામાં આવી.
એક મોટા છોકરાએ આંખથી ઇશારો કર્યો અને એકસામટાં કેટલાંય છોકરાંઓ આ છોકરાને ટીપવા લાગ્યાં. વિકલાંગ છોકરો પણ પાછો પડે તેમ ન હતો. પંજા વિનાના હાથે એણે કેટલાય મુક્કા સામે લગાવ્યા, પણ આટલા બધા સામે એનું એકનું કંઈ ચાલ્યું નહીં. ખૂબ માર અને હાર ખાઈને એ ઘેર આવ્યો. એનાં કપડાં ફાટેલાં હતાં. એ હાર્યો હતો, પણ એનું મન હાર્યું ન હતું.
એ દિવસે આ છોકરાએ નિરધાર કર્યો કે મહેનત માણસને ઘડે છે, પુરુષાર્થથી હરેક સિદ્ધિ પ્રાપ્ત થાય છે. ગમે તે થાય, પણ મારે પહેલવાન થવું, અખાડાબાજ થવું, કુસ્તીના એવા દાવ ખેલવા કે ભલભલાના છક્કા છૂટી જાય. શરીર કેળવીને એવા પહેલવાન થવું કે મારી સામે આવતાં મારા સાથીઓ અને સહાધ્યાયીઓ તો શું, પણ ભલભલા પહેલવાન
# 3 4
- X1 ક
૯
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org