________________
(૩૪) રૂપચંદકુંવરરાસ, બાળકુમારી બહુ સખે, રહે તિણે આવાસ; રાત દિવસ અંતર ન લહે, ખેલે મન ઉલ્હાસ. એક દિન બેઠી રંગભર, સારે સહેલી સેવ; નિસુણ પાસે એક ઘરે, રામા રડતી હેવ. રૂદન કરે છે શ્યા ભણી, જૂઓ એ કુણ નાર;
એક દાસી ગઈ વેગળું, જઈ પૂછયે તેણિવાર. કહે બાઈ કારણે કિડ્યે, રે રામા એહ; ઘરધણીઆણી ઈમ કહે, વહુ અમારી જેહ. અસમાધિ છે એ ઘણું થયે પ્રસવને કાળ;
બંધ-મેક્ષ હેતે નથી, તે ભણી કરે કતાળ. ઈમ નિસુણ પાછી વળી, આવી કુંવરી પાસ;
કરજેડી ઊભી રહી, પણ બોલે નહીં દાસ. કુંવરી કહે રે દાસી તું, શી જોઈ આવી વાત?
કાં રેવે છે કામિની, તે મુજ કહે અવદાત. દાસી કહે સુણ સ્વામિની, વાત કાંઈ નથી તેહ;
કુંવરી કહે માં જખ ઈમ, સાચું બેલી ન એહ. તમે તે કાંઈ લહે નહીં, શું પૂછો વારંવાર; તે અસમાધી બાલિકા, કરે આકંદ અપાર. અસમાધી તે કહે કિશું, દાસી કહે સુણ માત; પાણિગ્રહણ કર્યા પછી, લહેશે સવિ અવદાત. સુણ એમ ચમકી ઘણું, બાળા બોલે વાણિ; પરણ્યાથી દુઃખ એવડું, તે નહીં પરણું જાણિ
(ચોપાઈ–ઈદ) જિણ સુવરણે તૂટે કર્ણ, કહો શું કીજે સેઈ સુવર્ણ જેહથી આગળ એવડું દુઃખ, તે પરણ્યાનું કે હું સુખ. ૧
૧ છૂટકબારે–પ્રસવ. ૨ બેલ નહીં. ૩ બમે.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
