________________
પખંડસાધનવૃત્તાન્ત. (૩૧) સિંહને “મૃગ હણતાં શી વાર? “વિ ક્ષણમાં ટાળે અંધકાર; આતુર થિર કૈ પથાય ! પ્રચંડ કે જ્યારે વાય? ૧૨
( દુહા ) પ્રચંડ પવનજ આગળે, ઊડે આકજ તૂર;
ઈશું કહીને ઊઠિયા, યુદ્ધ કરવા શૂર. (ઢાળ ૨૮મી-દેશી કાન બજાવે વાંસળી-રાગણી આશાવરી) સૂર ભીડે રણમાં બહુ, ઘર ની માયા મૂકે;
ધનુષ ચડાવીને ધરે, નર બાણ ન ચૂકે. શરણુણે તન ટુલર, તવ આગોત્રી,
ચાલે રણ ઝંપલાવિયે, મરવું તિહાં ખૂટે. મસ્તક–વેણ હુલશે, શિર ટેપ ન આવે;
શૂર સુભટ તે આગળે, જીવતે કુણ જાવે. કેતા નર રણમાં ધસે, કાઢી તરવાર;
દંડ સાંગ લેઈ ધસે, થઈ મારે માર. કઈ ભાલા ઊંચા કરી, જમને તરતા;
આવે “ભક્ષ તુમ દીજિયે, રહે ઘર ઘર ફરતા. ૫ ઈશાં વયણ બોલે મુખે, રણ સામે આવે;
રછ ચામડે વીંટીઆ, શિર ટેપ બનાવે. કૂર્મચર્મ સરખી વળી, સલે બખ્તર પહેરી;
ગુરજ તણા ઘા બહુ કરે, નર સાય નમેરી. મિળ્યા અસુર સહુ એકઠા, રણ [માં નરને મારે
ભરત નિા) કટક ઊપર પડયા, સહુ એકે વારે. ૮ તરવારે જિમ વિજળી, બાણ વરશે મેહ;
૮ હરિને મારતાં. ૮ સૂર્ય. ૧૦ આકડાનું તૂર. ૧૧ ભારે પવન. ૧ લડાઈના મેદાનમાં પડતું મહેલી–ઘુસી જઈએ, ૨ માથાના વાળ-પટા, ૩ ખાવાનું.
national Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
