________________
( ૩૩૪) નળદમયંતિ-રાસ, જેહ જમાઈ સાસરે, માંડે ચિર વિશ્રામ; નામ ગમાડે બાપનું, તિમ પિતાની મામ. જા છેડે તિહાં વાહલે, પ્રાણ રંગ રેલ, ઘણું રહેતાં ૨ પ્રીસિચે, ઘીને ઠામે તેલ. નિજ થાનક નર પૂછયે, પરઘર નહુ પિસાય;
સૂરજને ઘર આવિયે, શશિર ઝાંખે થાય. પૂરવ કરમે પ્રેરિયે, ચિતે નળડ નરેશ,
એ પગબંધન મૂકીને, હું જાઉં પરદેશ. ઊણી તાં સૂણી સહી, ખિણ દેખાવે છે;
શ્રી નર વેતાં દેહિલી, પગ–બંધન છે એહ. પુત્ર સહદર ને પ્રિયા, સગાં સણીજા મિત્ત;
હિલે સહુ સાંભરે, દેહિલે નાવે ચિત્ત. ભૂખે નર પાપી હુએ, નિર્ધન નિર્દય થાય;
ગંગદત્ત સંદેસડે, કહે ભદ્ર જાય. તે હિવ મન કાઠું કરી, મેલ્હી સૂની સત્ય; જિહાં કે મુજ જાણે નહી, મેં જાએવું તત્થ. શીલ સતીને રાખશે, એહને વિઘન ન હોય;
શીલ સનાહ તજે નહુ, ગંજે તાસ ન કેય. એમ વિમાસી રૂધિરથી, લખિઆ અક્ષર વીર;
અસિયે કાપી ઓઢણું, લેઈ અધિલે નર વીર. મન પોતાનું મેહલિયું, દવદંતીને પાસ; નળ પરદેશે નીસ, યુકો બહુ ‘નિસાસ.
૧૨ આઘે જઈ પછે વળે, છુપી રહ્યં તરૂ પાસ;
૧ વિશેષ વખત. ૨ લાજ. ૩ પિરસાય. ૪ કઠોર. ૫ શીળ રૂપી કવચ. ૬ લોહીથી. ૭ તરવારથી અરધ ઓઢણું કાપી લઈ. ૮ નિશ્વાસ. ૮ ઝાડની પાસે.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
