________________
(૧૬૦) જયાનંદ કેવી. પદમનરિદે વિનવ્યું, કમળરાય અવધાર;
તુજ પુત્રી મુજ સુતતણી, નિચે હોયે નાર તવ કમળપ્રભ ઉચ્ચરે, સાંભળ દૂત તું સાચ;
એ પુત્રી વિપ્રજ વરે, એ નહીં ચૂકું વાચ. તવ તે વળી વીનવ્યું, સાંભળ કમળનરિંદ, સિન્ય તેહના આગળે, તુજ બળ થાશે મંદ. તવ વળતું રાજા વદે, કર્મ કરે તે હેય;
નાસ્તિકને કન્યા કિસી, એ તે નિચ્ચે જોય. તવ દૂતે વળી બેલિયાં, કુડાં કઠણ કુવાચક
તવ વાડવા કોર્ષે ચઢી, બેલ્થ એ નહીં જાચ. ગળ ગ્રહને કાઢિયે, શિર મુનિ જેહ, પઘરથ રાજા આગળું, બે વાકું તેહ.
(ઢાળ ૧ લી-પુણ્ય કરે જગ છવડા-એ દેશી.) તે વચન જ વીનવ્યું, સુણ પદમરથ રાય,
એ નૃ૫ તુજને નવિ ગણે, એ જાણે સવિ વાયરે. દૂતે ૧ પ્રયાણભંભા તવ વિસ્તરી, હળભળ કીધા ધરે;
હય ગય રથ સવિ સજ કરી, દંતી કીધા કેરે. તે ૨ આયુધ તે સવિ સજ કરી, અંગા ચંગા દપરે;
શેઠ સેનાપતિ નરપતિ, તેડ્યા મોટા ભૂપરે. તે ૩ “નાળ ગળા મેં ઢાંકળી, આતસબાગી સારરે,
હોકાનાળને ચક વળી, ગદાતણું નહીં પારરે. તે ૪ ત્રીશ લાખ હેય પાખય, ગજ તે ત્રીશ હજારરે,
રથ તેના પાળા વળી, વીશ કે પરિવારરે. દૂતે પ *મે ભાણજ છાહિયે, પુહવે થયે અંધારરે,
૧ બ્રાહ્મણ ૨ તેપ. ૩ ઘોડા. ૪ આકાશમાં રહેલો સૂર્ય પણ ધળ વડે ઢંકાઈ ગયે.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
