________________
(૧૫૮) જયાનંદ કેવળી. કરી કનકહ પાંજરું, ઉંચે બાંધે બાર. એક દિન તે નિરખિ રહી, દેરે ચરણે દીઠ; ગોધ નાખે વેગમ્યું, તવ નયણે અમીપઈઠ. નિજ ધણ નયણે નિરખતિ, પૂછે એમ્યું સ્વામી,
તસ કહ્યું હું જાણું નહી, તવ તે લાગી કામ. ધન ઘણું તિહાં વિલસિલું, સસરે પાપે મૃત્ય
ભાઈ નિનેહી થયા, ઓછી થઈ તવ ભીતિ. તવ તે નારી વીનવે, આપણ જઇયે ગામ;
તવ તસ ચરિત્ર સવિ કહ્યું, રહે અણબેલી મામ. તવ બલી સ્વામી સુણે, હું તસ વાળું વૈર;
ધન કણ કંકણ સંવરી, નિચે પહતાં ઘેર. તવ તે સ્ત્રીએ જાણિયું, પિયુ આવતે ગામ;
સાહામી આવી વેગમ્યું, લળી લળી કરે પ્રણામ. દિન કેતા આદર કરી, સ્ત્રીએ કર્યું પ્રપંચ; નરનારીને મારવા, સબળ માંડેયે સંચ. સમભૂમિ બેઠાં હતાં, જેવડીએ ધોયા પાય; છાંટા મંદિર છાંટિયા; જળ તે ચઢયું અગાધ. તવ મેં લહુડી વીનવી, એ જળની શી પિર;
જીવિત કુણપરે રાખસ્યું, એ બહુ આણે વર. તવ તે પાણી લેઢીયે, મુંઢે પીધું જાણ;
તવ તે અચરજ પામિયા, આવી કર પ્રણામ. તે ત્રણે ભેળી થઈ, મનસ્યુ કર્યો વિચાર;
હવે જો હું વાસે રહું, તે સહી વાળે ખાર. તસ કારણ હું જસ પ, નાઠે આ હિં; મારાં દુખ એ આગળ, તાહરૂં દુઃખ સ્થા માંહિં. ૧ સાત માળની હવેલીમાં. ૨ મોટી સ્ત્રીએ.
૬૮
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
