________________
૧૫૭
– આચારાંગસૂત્રનાં વ્યાખ્યાનો - ૩
-
થાબડનારાઓ આજે પૂજ્ય થયા છે, છતાં ઉદાસીન રહેવાય છે એનું શું કારણ, એ વિચારો !
પેઢીની કાર્યવાહી કે ચોપડા માટે એલફેલ બોલે કે આડો વર્તાવ કરે, તો બાપ દીકરાને પણ લાત મારે : કારણ કે સોનાની છરી પણ પેટમાં ન જ મરાય.
છેલ્લા દસકા-વીસકામાં લખવા-બોલવામાં કશી જ કમી નથી રહી. બધા જાણે છે કે લખનાર-બોલનાર છડેચોક લખે છે અને બોલે છે. આ બધું સાધુ તમને કહે અને સમજાવે. બીજું સાધુ શું કરે ?
તમારે પણ તેની સામે યોગ્ય કરવા માટે દંડાનું કામ નથી, કારણ કે એ કામ તો એમને જ મુબારક રહો. મને ગાળ દે તેની કિંમત કશી જ નથી, કારણ કે શાસ્ત્ર તો સદા જીવતું જ છે. તમે કે હું મરી જઈએ તેથી શાસનને કશો જ વાંધો નથી આવવાનો, માટે તમારે કે મારે શાસનસેવા પોતાના કલ્યાણ માટે જ કરવાની છે.
આજે મને આવીને કોઈ કહે કે “તમે તો પૂજ્ય, તમારા પગની રજ માથે ચડાવું, પણ પૂર્વાચાર્યો તો બહુ પ્રપંચી' - તો એણે મને પૂજ્ય કહ્યો એ કારણે એને હું બહુ સારો” એમ કહું એ શું વાજબી છે ? ઉત્તરમાં કહેવું જ પડશે કે નહિ જ : કારણ કે જો હું એને સારો કહું તો મારા જેવો નાલાયક પણ કોણ ? પોતાની પૂજા ખાતર, પૂર્વપુરુષોની નિંદા કરનારાને પાસે બેસાડવા અને એ રીતે એમને ટેકો આપવો, એના જેવી ભગવાન શ્રી મહાવીરદેવના શાસન પ્રત્યેની બીજી નિમકહરામી કઈ છે ?
મારું અપમાન કરે તેની દરકાર મને ન હોય, પણ ભગવાન શ્રી મહાવીરદેવના શાસનનું રક્ષણ કરનાર સમર્થ પૂર્વધરો માટે એલફેલ બોલે અને છતી શક્તિએ સ્થાન પરથી હું બોલું નહિ, ઉદ્દઘોષણા ન કરું, તો હું પણ ગુનેગાર, હું પણ પાપાત્મા !
પૂર્વાચાર્યોને ખોટા કહે, ગીતાર્થોને સ્વાર્થી કહે, ત્યાં કયો સાધુ એવો હોય કે જે પોતાની છતી શક્તિએ વિરોધ જાહેર ન કરે ? ભલે દુનિયાને પાલવે તો એ માને, અને ન પાલવે તો ન માને. પાઘડીવાળાથી મુનિપણાની શોભા કે મુક્તિ નથી જ, એ શોભામાં પડાય તો ઓઘો ન સચવાય.
જેના યોગે આ પામ્યા, વિદ્વાન થયા, બોલતા થયા, જાગ્રત થયા, પૂજ્ય કોટિમાં મુકાયા , પદસ્થ થયા, તેને જ ભાંડવામાં આવે અને એ સાંભળી રહે
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
