________________
शतक ९.-उद्देशक ३३.
भगवत्सुंधर्मस्वामिप्रणीत भगवतीसूत्र.
१३. तए पं.सा जमालिस्स खत्तियकुमारस्स माता तं अणिटुं, अकंतं, अप्पियं, अमणुन्नं, अमणाम, असुयपुवं गिर सोचा, निसम्म, सेयागयरोमकूवपगलंतविलीणगत्ता, सोगभरपवेवियंगमंगी, नित्तेया, दीण-विमणवयणा, करयलमलियध कमलमाला, तक्खणओलुग्गदुधलसरीरलायन्नसुन्ननिच्छाया, गयसिरीया, पसिढिलभूसण-पडतखुण्णियसंचुन्नियधवलवलय. पभट्टउत्तरिजा, मुच्छावसणटुचेतगरुई, सुकुमालविकिन्नकेसहत्था, परसुणिकत्त व चंपगलया, निवत्तमहे व इंदलट्री, विमु
संधिबंधणा कोट्टिमतलंसि धसत्ति सवंगेहिं संनिवडिया । तएं णं सा जमालिस्स खत्तियकुमारस्स माया संसंभमोवत्तियाए तुरियं कंचभिंगारमुहविणिग्गयसीयलविमलजलधारपंरिसिच्चमाणनिवावियगायलट्ठी, उक्खेवय-तालियंट-वीयणगजणियवापणं, संफसिएणं अंतेउरपरिजणेणं आसासिया समाणी, रोयमाणी, कंदमाणी, सोयमाणी, विलवमाणी जमालिं खत्तियकुमार एवं वयासी-तुमं सि णं जाया! अम्हं एगे पुत्ते इट्टे, कंते, पिए, मणुन्ने, मणामे, थेजे, वेसासिए, संमते, बहुमए, अणुमए भंडकरंडगसमाणे, रयणे रयणब्भूए, जीविऊसविये, हिययनंदिजणणे, उंबरपुप्फमिव दुल्लभे सवणयाए, किमंग ! पुण पासप्रयाए, तं नो खलु जाया! अम्हे इच्छामो तुम्भं खणमवि विप्पयोगं, तं अच्छाहि ताव जाया! जाव ताव अम्हे जीवामो, तओ पच्छा अम्हहिं कालगएहिं समाणेहिं परिणयवये, वढियकुलवंसतंतुकजम्मि निरवयक्खे समणस्स भगवओ महावीरस्स अंतियं मुंडे भवित्ता आगाराओ अणगारियं पवइहिसि।।
१४. तए णं जमाली खत्तियकुमारे अम्मा-पियरो एवं वयासी-तहा विणं तं अम्म-ताओ! ज णं तुब्भे मम एवं वदह, तुमं सि णं जाया ! अम्हं एगे पुत्ते इट्टे कंते चेव, जाव पवइहिसि; एवं खलु अम्म-ताओ! माणुस्सए भवे अणेगजाइजरा-मरण-रोग-सारीर-माणसपकामदुक्ख-वेयण-वसणसतोवद्दवाभिभूए, अधुए, अणितिए, असासए, संज्झब्मरागसरिसे, जलवुब्बुदसमाणे, कुसग्गजलविंदुसन्निभे, सुविणगर्दसणोवमे, विजुलयाचंचले, अणिञ्चे, सडण-पडण-विद्धंसणधम्मे, पुच्विं वा पच्छा वा अवस्स विप्पजहियाचे भविस्सइ से केस णं जाणइ अम्मताओ! के पुष्विं गमणयाए, के पच्छा गमणयाए ? तं इच्छामि णं अम्म-ताओ! तुब्भेहि अब्भणुनाए समाणे समणस्स जाव- पचहत्तए ।
१३. त्यारबाद जमालि क्षत्रियकुमारनी माता अनिष्ट, अकांत, अप्रिय, अमनोज्ञ, मनने न गमे तेवी अने पूर्वे नहीं सांभळेली बमालिनी मातानी एवी वाणीने सांभळी अने अवधारीने रोमकूपथी झरता परसेवाथी भीना शरीरवाळी थइ, शोकना भारथी तेनां अंगो अंग कंपवा लाग्यां, ते
अवस्था निस्तेज थई, तेनुं मुख दीन अने शोकातुर थयु, करतलवडे चोळायेली कमलमालानी पेठे तेनुं शरीर तत्काळ ग्लान अने दुर्बल थयु. ते लावण्यशून्य, प्रभारहित अने शोभाविनानी थइ गइ. तेना आभूषणो ढीलां थइ गयां, अने तेथी तेना निर्मल वलयो पडी गयां अने भांगीने चूर्ण थइ गया. तेनु उत्तरीय वस्त्र शरीर उपरथी सरी गयु, अने मूर्छावडे तेनुं चैतन्य नष्ट थयु होवाथी ते भारे शरीरवाळी थइ गई. तेनो सुकुमाल केशपाश विखराइ गयो. कुहाडीना घाथी छेदाएली चंपकलतानी पेठे अने उत्सव पूरो थता इन्द्रध्वजदंडनी जेम तेना संधिबंधनो शिथिल थइ गयां, अने ते फरसबंधी उपर सर्व अंगोवडे 'धस्' दइने नीचे पडी गइ. त्यार पछी ते जमालि क्षत्रियकुमारनी माताना शरीरने [दासीवडे] व्याकुलचित्ते त्वराथी ढळाता सोनाना कलशना मुखथी नीकळेली शीतल अने निर्मल जलधाराना सिंचनवडे खस्थ कयु, अने ते उत्क्षेपक (वांसना बनेला ), तालवृंत (ताडना पांदडाना बनेला) पंखा अने वीजणाना जलबिन्दुसहित पवनवडे अंत:पुरना माणसोथी आश्वासनने प्राप्त थइ. रोती, आक्रंदन करती, शोक करती अने विलाप करती ते जमालि क्षत्रियकुमारनी माता ए प्रमाणे कहेवा लागी-हे जात ! तुं अमारे इष्ट, कांत, प्रिय, मनोज्ञ, मन गमतो, आधारभूत, विश्वासपात्र, संमत, बहुमत, अनुमत, आभरणनी पेटी जेवो, रत्नस्वरूप, रत्नना जेवो, जीवितना उत्सव समान अने हृदयने आनंदजनक एकज पुत्र छो. वळी उंबराना पुष्पनी पेठे तारा नामर्नु श्रवण पण दुर्लभ छे, तो तारं दर्शन दुर्लभ होय एमां शुं कहे ? माटे हे पुत्र ? खरेखर अमे तारो एक क्षण पण वियोग इच्छता नथी. तेथी हे पुत्र ! ज्यां सुधी अमे जीवीए छीए त्यांसुधी तुं रहे. अने अमे कालगत थया पछी वृद्धावस्थामा कुलवंशतन्तुनी वृद्धि करीने निरपेक्ष एवो तुं श्रमण भगवंत महावीरनी पासे दीक्षा ग्रहण करी गृहवासनो त्याग करी अनगारिकपणाने स्वीकारजे.'
....१४. त्यार पछी ते जमालि क्षत्रियकुमारे पोताना माता-पिताने आ प्रमाणे कर्दा के-“हे माता-पिता! हमणां मने जे तमे ए प्रमाणे कर्दा के-हे पुत्र! तुं अमारे इष्ट तथा कांत एक पुत्र छो-इत्यादि यावत् अमारा कालगत थया पछी तुं प्रव्रज्या लेजे." पण हे माता -पिता ! ए प्रमाणे खरेखर आ मनुष्यभव अनेक जन्म, जरा, मरण अने रोगरूप शारीर अने मानसिक दुःखोनी अत्यन्त वेदनाथी अने सेंकडो व्यसनोथी पीडित, अध्रुव, अनित्य, अने अशाश्वत छे, तेम संध्याना रंग जेबो, पाणीना परपोटा जेवो, डाभनी अणी उपर रहेला जलबिन्दु जेवो, खमदर्शनना समान, विजळीनी पेठे चंचळ अने अनित्य छे. सडवू, पडवू अने नाश पामवो ए तेनो धर्म छे. पहेलां के पछी तेनो अवश्य त्याग करवानो छे; तो हे माता-पिता ! ते. कोण जाणे छे के-कोण पूर्वे जशे, अने कोण पछी जशे ? माटे हे मातापिता ! हुं तमारी अनुमतिथी श्रमण भगवंत महावीरनी पासे यावत् प्रव्रज्या ग्रहण करवाने इच्छु छु.
नियत्त ध्व-ग-घ-ङ। २-मोयत्तियाए ग-घ-ङ। ३-परिसिंचमाण-ग। ४ जीषियउस्सविए ङ। ५ हिययानंदि-घ, हियनंदिछ। ५ पुप्फ पिव क-ङ। ७-णयवओ क-छ। ८ अम्हे क।
२२ भ. सू.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org