________________
શ્રીભગવતી-સાર તથા શેભા વિનાની થઈ ગઈ, તેનાં આભૂષણે ઢીલાં થઈ ગયાં; તેનું ઉત્તરીય વસ્ત્ર સરી ગયું અને વીખરાયેલા કેશપાશ સહિત મૂછિત થઈને તે કુહાડાથી છેદાયેલી ચંપકલતાની પેઠે, કે ઉત્સવ પૂરો થતાં ઈદ્રધ્વજની જેમ નીચે પડી ગઈ. તરત જ તેના ઉપર પાણી છાંટવામાં આવ્યું, અને તેને પંખો નાખવામાં આવ્યો. પછી કંઈક સ્વસ્થ થતાં તે આકંદ કરવા લાગી. “હે જાત ! તું મારે ઈષ્ટ, કાંત અને પ્રિય છે; આભરણુની પેટી જેવો, અને જીવિતના ઉત્સવ જેવો આનંદજનક છે; ઉંબરાના પુષ્પની પેઠે તારા નામનું શ્રવણ પણ દુર્લભ છે, તો તારું દર્શન તો દુર્લભ હોય તેમાં નવાઈ શિી ? તારે વિયાગ અમારાથી એક ક્ષણ પણ સહન નહિ થઈ શકે; માટે અમે જીવીએ છીએ ત્યાં સુધી તું ઘેર જ રહે; પછી કુલવંશતંતુની વૃદ્ધિ કરીને વૃદ્ધાવસ્થામાં તું સાધુ થજે.'
ત્યારે જમાલિએ તેમને કહ્યું, “હે માતપિતા! આ મનુષ્યભવ અનેક જન્મ-જરા-મરણ-રોગ વગેરે શારીરિક અને માનસિક દુઃખોની અત્યંત વેદનાથી અને સેંકડો વ્યસનોથી પીડિત, અબ્રુવ, અને સંધ્યાના રંગ જેવો, પરપોટા જેવો, ડાભની સળી ઉપર રહેલા જલબિંદુ જેવો, સ્વમદર્શન જે, અને વીજળીના ચમકારા જેવો ચંચળ છે. સડવું, પડવું અને નાશ પામવો એ તેનો ધર્મ છે. પહેલાં કે પછી તેને અવશ્ય ત્યાગ કરવાનું છે, તે હે માતપિતા ! કોણ જાણે છે કે, કાણુ પ્રથમ જશે અને કોણ પછી જશે? માટે છે માતપિતા ! હું તમારી અનુમતિથી ભગવાન પાસે પ્રવજ્યા ગ્રહણ કરવા ઈચ્છું છું.'
Jain Education International 2010_05
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
