________________
મહાશિલાકટક સંચામ
૨૫૭ મારે તેને મારે મારો; બીજાને નાહ. પછી એક પુરુષ રથમાં બેસી તેની સામે આવ્યો અને તેને પ્રહાર કરવાનું કહેવા લાગ્યા, ત્યારે વરણે તેને પોતાનો નિયમ કહી સંભળાવ્યો. એટલે પેલાએ બાણથી વરુણને સખત ઘાયલ કર્યો. પછી વરુણે પણ તેને બાણથી હર્યો. પછી પિતાનો પણ અંતકાળ આ જાણી તે એકાંત સ્થાનમાં ચાલ્યો ગયો અને ઘેડાઓને છૂટા કરી, ડાભના સંથારા ઉપર પૂર્વ દિશામાં પર્યકામને (પઘાસને) બેઠે; અને આ પ્રમાણે લ્યો :
પૂજ્ય અહંતોને નમસ્કાર થાઓ, જેઓ સિદ્ધિગતિને પ્રાપ્ત થયા છે. શ્રમણભગવાન મહાવીરને નમસ્કાર થાઓ, જે તીર્થના આદિકર છે, સિદ્ધિને પ્રાપ્ત કરવાની ઈચ્છાવાળા છે; તથા જે મારા ધર્માચાર્ય અને ધર્મના ઉપદેશક છે. ત્યાં રહેલા ભગવાનને અહીં રહેલો હું વંદું છું. ત્યાં રહેલા ભગવાન મને જુઓ.” પછી તે આ પ્રમાણે બોલ્યો : “પહેલાં મેં શ્રમણભગવાન મહાવીર પાસે જીવનપર્યત સ્થૂલ હિંસા વગેરે પાંચ મહાપાપોના ત્યાગનો નિયમ લીધો હતો. પરંતુ હવે અત્યારે તે સર્વ પ્રકારનાં હિંસાદિ મહાપાપનો ત્યાગ કરું છું – વગેરે સ્કંદક મુનિની કથાની પેઠે જાણવું. પછી તેણે બખર છેડી નાખ્યું અને બાણને ખેંચી કાઢયું. પછી આલેચનાદિ કરી સમાધિને પ્રાપ્ત થયેલો તે મરણ પામે.
હવે તે નાગના પૌત્ર વરુણને એક પ્રિય બાલમિત્ર પણ તે યુદ્ધમાં સામેલ હતા. તે પણ જ્યારે ઘાયલ થયો ત્યારે તેણે નાગના પૌત્ર વરુણને સંગ્રામમાંથી બહાર નીકળતા જોયો. એટલે તેણે પોતાના ઘડાઓને ભાવ્યા અને
Jain Education International 2010_05
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
