________________
શ્રીભગવતી-સાર
શુદ્ધિમાં હેતુરૂપ, સર્વ જીવેાના મિત્ર, તપના કુળની આકાંક્ષા વિનાના, અચંચળ, સંયમરત, સાધુપણામાં લીન તથા દેષરહિત પ્રશ્નોત્તરવાળા હતા.
તેઓના આવ્યાની વાત ટૂંક સમયમાં આખા ગામમાં સર્વત્ર ફેલાઈ ગઈ. પેલા જૈન ગૃહસ્થી પણ તે વાત સાંભળી માંહેામાંહે કહેવા લાગ્યા કે, ‘ હે ભાઈ ! એવા સાધુભગવંતેનું નામ કે ગાત્ર પણ આપણે કાને પડી જાય તાપણુ મેાટું ફળ છે, તેા પછી તેઓની સામે જવાથી, તેમેને વદવાથી અને તેઓની સેવા કરવાથી તે કેટલું અધિક કલ્યાણ પ્રાપ્ત થાય ? વળી આ પુરુષે કહેલ એક પણ આર્ય અને સુધાર્મિક વચન સાંભળવાથી અતિ લાભ થાય છે, તે પછી તેવા ઘણા અર્થ સાંભળવાથી થતા લાભની તો વાત જ શી કરવી ? માટે ચાલે. આપણે ત્યાં જઈ એ અને તેમને વંદન કરી, તેમની પ પાસના કરીએ ! એમ કરવું આપણને બીજા ભવમાં, પૃથ્થ અન્નની પેઠે, હિતરૂપ, ક્ષેમરૂપ, મુક્તિરૂપ તથા પરંપરાએ કલ્યાણરૂપ થશે'!
આમ વિચારી તએ પેાતાતાને ઘેર ગયા. ઘેર જઈ, સ્નાન કરી, ગાત્રદેવીનું પૂજન કરી, કૌતુક અને મગલરૂપ પ્રાયશ્ચિત્ત કરી, તથા બહાર જવાને યેાગ્ય માંગલિક શુદ્ધ વસેને
૧.
મૂળમાં તેને પારિભાષિક શબ્દ ૨. મૂળ: હે દેવાનુપ્રિય ! '.
૩. રાત્રે આવેલાં કુવાદિના નિવારણ અર્થે તેમજ શુભ શુકનને અર્થે કરાતી તિલકધારણ, તથા
સરસવ-દહીં” વગેરે
માંગલિક વસ્તુઓનું દાન, વગેરે ક્રિયાઓ.
.
નિદાન છે.
Jain Education International 2010_05 For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
