________________
४६
श्री विजयानंदाभ्युदयम् महाकाव्यम् ।। मातरयं हि संसारो, नि:सारः प्रतिभासते । ततोऽहं प्रव्रजिष्यामि, करिष्यामि निजं हितम् ॥ २६ ।।
હે માતા ! આ સંસાર ખરેખર સારરહિત જણાય છે, તેથી હું તો દીક્ષા લઈશ અને મારું હિત કરીશ. साथ तद्वाचमाचाम्य, श्रवणमांजलिभिर्हदि । पपात पृथिवीपीठे, विषवारिसहोदरीम् ॥ २७ ॥
હવે તે માતા ઝેરવાળાં પાણી સરખી તે વાણીને કર્ણરૂપી અંજલિથી હૃદયમાં ચાખીને પૃથ્વીતલ પર પડી ગઈ. क्रमादाश्वासिता सालं, तालगैस्तालवृंतकैः ।। विललापाविलाश्रुभि, नयनाभ्यां विनिर्गतैः ।। २८ ॥
અનુક્રમે હસ્તતલમાં રહેલા પંખાઓથી સારી રીતે આવ્યાસિત થયેલી તે માતા, આંખોમાંથી નીકળેલાં આંસુઓથી લિપ્ત થઈ થકી વિલાપ કરવા લાગી. हा वत्स वत्सलत्वेन, वर्धितो वीरुधेव वै । પાર્થ પાયં યઃ પર્થ, પાના વં ગયા હતા . રર
હા વત્સ ! મેં તને સ્તનમાંથી (પક્ષે-કુંડમાંથી) હાથે કરીને પીવા લાયક એવા દૂધને (પક્ષે–પાણીને) પાઈ પાઈને, વત્સલપણાથી વેલડીની પેઠે ઉછેર્યો છે. (આ શ્લોકનું ત્રીજું પાદ ફક્ત
પ” અને “ધ” નામના બે જ અક્ષરોથી બનેલું છે.) कलानिधिं विना त्वां हि, कुमुदं वदनं मम । कथय त्वं कथं वत्स, नंदिष्यति मुदंप्रदम् ॥ ३० ॥
હે વત્સ ! તું કહે ? કે કલાઓના ભંડાર સરખા (પક્ષેચંદ્રરૂપ) એવા તું વિના ખરેખર મારું ચંદ્રવિકાસિ કમલ સરખું મુખ, હર્ષને આપતું થયું કેમ આનંદ પામશે ?
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
