________________
૪૪
श्री विजयानंदाभ्युदयम् महाकाव्यम् ।। वीक्ष्य तावथ तं बाल, मबालं ढुंढको धिया । विचारमचिरं चित्ते, ऽचिन्वातामिति वै मिथः ॥ १७ ॥ - હવે ઢંઢક એવા તે ગંગારામ તથા જીવણમલ તે બાળકને બુદ્ધિથી શ્રેષ્ઠ જાણીને તુરત માંહોમાંહે મનમાં એવો વિચાર એકઠો કરવા લાગ્યા. अहो नास्ति जनः कोऽपि, सदृशोऽस्य गणेऽपि नः । नोपैति हि ग्रहौधोऽपि, ग्रहनाथस्य तुल्यताम् ।। १८ ॥ - અહો! આ આત્મારામજી સરખો કોઈ પણ માણસ આપણા સંવાડામાં પણ નથી; કેમકે, ગ્રહોનો સમૂહ પણ ચંદ્રની તુલનાને પ્રાપ્ત થઈ શકતો નથી. लभेवहि महिमान, ममानं च महीतले । लभेवहि महिमान, दायिनं चेदमूं ध्रुवम् ॥१९॥
પૃથ્વીમાં માનને દેનારા એવા આ આત્મારામજીને જો આપણે મેળવીએ, તો ખરેખર આ પૃથ્વીતલ પર આપણે પરિમાણ રહિત એવા માનને મેળવીએ. (આ શ્લોકમાં પહેલું અને ત્રીજું પાદ એક સરખું છે.) अयं यथातथावाभ्या, मुपलभ्यः प्रयत्नतः । विनामूं कार्यसिद्धिर्नो, नो भविता कदाचन ॥ २० ।।
વળી આ આત્મારામજી વિના આપણા કાર્યની સિદ્ધિ કદાપિ પણ થવાની નથી, (માટે) આને આપણે યત્નથી પણ ગમે તેમ સમજાવીને લેવા. यदासौ बाल्यलीनोऽपि, कलाकेलिकटाक्षितः । तारुण्यं च गतः सोऽय, मिंदु कुमुदं प्रियः ।। २१ ।।
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
