________________
२१७
ટામ: સf. / क्वचित्पीतपताकाश्च, कंचनकांतिभासुराः । उत्पतंत्योउंबरे दिव्याः, पवनप्रेरितांचलाः ॥४१ ।। आह्वातुमिह देवानां, स्वर्गमनोत्सुका इव । સંમન ફ્યુત, નાનાં ૨ વંવઃ ૪ર ગુન્ ,
વળી તે સમયે ત્યાં કોઈ જગોએ સુવર્ણ સરખી કાંતિથી ભાસુર થએલી, આકાશમાં ઊડતી, તથા પવનથી પ્રેરાએલ છે છેડાઓ જેમના એવી મનોહર પીળી પતાકાઓ, જાણે અહીં દેવોને બોલાવવા માટે દેવલોકમાં જવાને ઉત્સુક થઈ હોય નહીં જેમ, તેમ હર્ષપૂર્વક લોકોના સમૂહોથી જોવાવા લાગી. क्वचिद्रक्तपताकाश्च, स्वांचलांगुलिभिस्तदा । मुदा तं मुनिमाह्वातु, मुत्सुका इव रेजिरे ।। ४३ ॥
વળી તે સમયે કોઈ જગાએ લાલ પતાકાઓ પોતાના છેડાઓરૂપી આંગળીઓથી હર્ષથી તે મુનિરાજને બોલાવવા માટે જાણે ઉત્સુક થઈ હોય નહીં જેમ, તેમ શોભતી હતી. हृदात्तदययेवेह, पौराणां पथि गच्छताम् । तपनातपसंभूत, तापन्यक्करणाय च ।। ४४ ॥ पंचपर्णपताकाभिः, संध्याभैरिव मंडितम् । સર્વત: સુંદરી, તા તન્નપરં વમી | ૪ | જયુI . વળી તે સમયે હૃદયમાં પ્રાપ્ત થએલી દયાથી જાણે હોય નહીં જેમ, તેમ માર્ગે ચાલતા લોકોના સૂર્યના તડકાથી ઉત્પન્ન થએલા તાપને દૂર કરવા માટે સંધ્યાકાળનાં વાદળાંઓથી હોય નહીં જેમ, તેમ ચારેબાજુએ પચરંગી પતાકાઓથી શોભીતું થએલું સુરત શહેર સુંદર આકારવાળું શોભવા લાગ્યું.
૨. તપનતાનો વિ. રૂતિ સંસાર વર્તાત્ |
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
