________________
श्री विजयानंदाभ्युदयम् महाकाव्यम् ।।
હવે તે વૃત્તાંત સાંભળીને રોમાંચના મિષથી પોતાના હર્ષને દેખાડતી થકી તે નિર્લજ્જ તથા કામદશાને પ્રાપ્ત થએલી કુલટા કમળા હળવે રહીને તેણીને કહેવા લાગી.
२०६
पुर्या बहिर्यक्षनिकेतनेऽद्य | मध्याह्नकाले स समेतु तूर्णम् ॥
तत्रागमिष्याम्यहमप्यरं च ।
सैवं गदित्वा विससर्ज दासीम् ॥ ५७ ॥
આજે નગરીની બહાર યક્ષના મંદિરમાં તે વરદત્ત ભલે આવે; અને હું પણ ત્યાં તુરત આવીશ; એવી રીતે કહીને તેણીએ દાસીને વિસર્જન કરી.
सागत्य दासी च ततोऽस्य पार्श्वे । तं प्राह तस्या वचनं सहर्षा ॥
मेने शठः सोऽपि तदा धरित्र्यां ।
यत्नं विना सिद्धमनोरथं स्वम् ।। ५८ ॥
પછી તે હર્ષિત થએલી દાસીએ તે વરદત્તની પાસે આવીને, તેને તે કમલાનું વચન કહ્યું; ત્યારે તે લુચ્ચો વરદત્ત પણ દુનિયામાં પોતાના આત્માને યત્ન વિના સિદ્ધ થએલા મનોરથોવાળો માનવા લાગ્યો.
प्राप्तो हि यक्षस्य निकेतने स । तूर्णं ततश्चंदनचर्चितांगः ॥ कंठस्थनानाकुसुमौघमाल्यै । रोलंबवृंदान्यभिकर्षयंश्च ।। ५९ ।।
१. माल्यं कुसुमतत्स्रजोः ॥ इति मेदिनी ॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
