________________
१७८
श्री विजयानंदाभ्युदयम् महाकाव्यम् ।। स्वामिन् प्रसादो भवतां यदि स्या ।
दीक्षां लभेयं निजसिद्धयेऽहम् ॥ एवं निशम्याथ सुधासमान।
राजा वचोऽस्या विचचार चैवम् ॥४८ ।।
હે સ્વામી! જો આપની કૃપા હોય, તો હું મારી સિદ્ધિ માટે દીક્ષા લઉં; એવી રીતે આ રાણીનું અમૃત સરખું વચન સાંભળીને હવે રાજા નીચે પ્રમાણે વિચારવા લાગ્યો. प्रत्यूहरूपा मम या सदैव ।
सा याति चाद्य स्वयमेव राज्ञी ॥ तस्यां गतायां मम संनिधेर्हि ।
विनौषधं रूग् निधनं गतेव ॥४९ ।।
જે રાણી મને હમેશાં વિઘ્નરૂપ છે, તે આજે પોતાની જાતે જ જાય છે; તેણીના જવાથી ખરેખર મારી પાસેથી જાણે ઔષધ વિના રોગ નષ્ટ થયો હોય નહીં જેમ, (તેમ મને લાગે છે.) चित्ते विचार्येति वरं वराको।
राकाननां वाचमुवाच तां सः ॥ त्वं यत्प्रिये तत्कुरु रोचते ते।।
नाहं भविष्यामि तवांतरायी ॥५० ।।
એવી રીતનું મનમાં ઉત્તમ વિચારીને તે શોચ કરવા લાયક (બીચારો) રાજા પૂર્ણિમા સરખા મુખવાળી તે રાણી પ્રતે વચન કહેવા लाग्यो, प्रिये! तने रुये ते १२. हुं तने म21वीश नही.
१. वराक: शोच्यरणयोः ।। इति हैमः॥ २. ते-तुभ्यमिति ॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
