________________
१४२
श्री विजयानंदाभ्युदयम् महाकाव्यम् ।। विलोक्य प्रतिबिंबानि, स्फटिकोपलभूतले । मौक्तिकस्तबकानां च, लंबितानां वितानके ।। २७ ॥ मुग्धः कोऽपि क्षिपन्हस्तं, लब्धं तानि निजं रयात् । नात्रागतनरेशानां, कस्य हास्यमचीकरत् ॥ २८ ॥ ॥ युग्मम् ॥
વળી અહીં કોઈક મુગ્ધ માણસ, સ્ફટિક રત્નોના ભૂતલ પર, ચંદરવામાં લટકાવેલા મોતીઓના ગુચ્છાઓનાં પ્રતિબિંબો જોઈને, તેઓને લેવા માટે વેગથી પોતાનો હાથ નાંખતો થકો, આવેલા રાજાઓમાંથી કોને હાસ્ય નહીં કરાવતો હતો ? कलधौतपरिक्लृप्त, स्तंभस्थशालभंजिकाम् । रूपनिर्जितरंभांगा, मलंकारैरलंकृताम् ॥ २९ ॥ सत्यां नितंबिनींमन्यो, वीक्ष्य कोऽपीह भूपतिः । आकुंच्य प्रचलन्कस्य, हास्यपात्रं च नोऽभवत् ॥३० ॥॥युग्मम् ॥
વળી અહીં સુવર્ણના બનાવેલા સ્તંભમાં રહેલી તથા રૂપે કરીને જીતેલ છે રંભાનું અંગ જેણીએ, અને આભૂષણોથી અલંકૃત થએલી એવી પૂતળીને જોઈને, કોઈક રાજા તેણીને ખરેખરી સ્ત્રી માનીને સંકોચાઈને ચાલતો થકો કોને હાસ્યરૂપ ન થયો ? प्रतिबिंब पंदाद्रेजु , आंचस्थितमहीभुजः । स्फटिकाश्मतले तत्र, रत्नकिरीटभासुराः ।। ३१ ।। आगच्छंतोव वेगेन, पातालनगरात्किल । परिणेतुं कुमारी तां, मंचैः साहिसूनवः ।। ३२।। युग्मम् ॥ - ત્યાં સ્ફટિકરનના પૃથ્વીતલ પર માંચાઓ પર (ખુરશીઓ પર)
१. पदं शब्दे च वाक्ये च । व्यवसायापदेशयोः ।। इति विश्वः ॥ २. कदाचिज्जातु सार्धं तु। साकं सत्रा समं सह ॥ इत्यमरः ।।
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
