________________
१२६
श्री विजयानंदाभ्युदयम् महाकाव्यम् ।। करवालं करे कश्चित् , करालास्यो विधाय च । विधायात्र सुरापान, मसुरोपमतां ययौ ।। ४९ ।।
વળી કોઈક પુરુષ અહીં મદ્યપાન કરીને, ભયંકર મુખવાળો થયો થકો હાથમાં તલવાર ધારણ કરીને અસુરની ઉપમાને પ્રાપ્ત થયો. काचिदंडं समादाय, समदायतलोचना । लोचकचीवराछन्ना, छिन्नचैतन्यचारुता ॥ ५० ॥ ताडयितुं निजाधार, मधावच्च धवंप्रति । रेरे कं कं न कुर्वीत, मद्यपोऽनर्थसार्थकम् ॥ ५१ ॥ ॥ युग्मम्।।
મદવાળી તથા વિસ્તારવાળાં લોચનવાળી અને કાજળ સરખાં વસ્ત્રોથી આચ્છાદિત થએલી તથા નષ્ટ થએલ છે ચૈતન્યની મનોહરતા જેણીની એવી કોઈક સ્ત્રી તો પોતાના આધારરૂપ એવા ભરતાપ્રતે દંડ લેઈને મારવાને દોડી, અરેરે!! મદ્યપાન કરનારો માણસ કયા કયા અનર્થના સમૂહને નથી કરતો? आंदोलयन्निजं काय, मापायापायदं मधु । मौलिमौलिललत्पुष्प, मालामालाविमंडितः ॥५२ ॥ कश्चिन्नरो ललद्रक्तां, गुलीयकरपल्लवः । भ्रमभ्रमरझंकार, बधिरीबूतपांथकः ॥५३ ।। रुद्रो मूर्त्या पलाशीव, पलाशीव पलाशिनम् । मित्रबुद्धयैव वैवश्या, दालिलिंग मुहुर्मुहुः ॥५४ ॥॥त्रिभिर्विशेषकम् ॥
-
१. मौलिः किरीटे धम्मिल्ले । चूडायामनपुंसकम् ॥ अशोकपादपे पुंसि ।। इति मेदिनी ॥ २. माला तु पंक्तौ पुष्पादिदामनि ।। इति हैमः ॥ ३. पलाशी वृक्षरक्षसोः ।। इति विश्वमेदिन्यौ ॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
