________________
१०६
हृदीयं चिंतयामास, हृद्यं हृदीश्वरं त्विमम् । તમેય યતિ નોતમ્મ, લગ્યે શાળમાનતમ્ ॥ ૨૭ ।।
श्री विजयानंदाभ्युदयम् महाकाव्यम् ।।
વળી તે હૃદયમાં ચિંતવવા લાગી કે, મનોહર તથા મેળવવા લાયક એવા મારા હૃદયના સ્વામિ સરખા આ પુરુષને જો હું ન મેળવી શકું, તો હું અગ્નિનું શરણું લઈશ.
एवं विचिंतयित्वा सा, पृच्छद्दासीं रहस्तदा । सखि याति युवा कोऽय, मनंगोवांगवानपि ।। ९८ ।।
એમ વિચારીને તે વેશ્યા તે વખતે (પોતાની) દાસીને ગુપ્તરીતે પૂછવા લાગી કે, હે સખિ ! દેહધારી કામદેવ સરખો આ કોણ યુવાન પુરુષ જાય છે ? (આ શ્લોકમાં અનંગને પણ જે અંગવાન્ કહ્યો છે, તે આશ્ચર્ય છે !!)
दास्यवक् चित्तचौरस्ते, चर्मकारश्चरत्यरम् । चतुरश्चटुलाक्ष्येष, चारुश्चंचरिकाभिधः ॥ ९९ ॥
ત્યારે દાસીએ કહ્યું કે, હે ચંચળ આંખોવાળી ખિ! તારા ચિત્તને ચોરનારો, તથા ચતુર અને મનોહર એવો આ ચંરિક નામનો મોચી વેગથી ચાલ્યો જાય છે.
क्रामन्नथ क्रमेणारं, नृपोऽपि सौधमाययौ । ययुर्जना अपि स्वीया, गाराणि कौतुकान्विताः ।। १०० ।।
હવે રાજા પણ અનુક્રમે ચાલતો થકો (પોતાના) મહેલ પ્રતે આવ્યો; અને માણસો પણ કૌતુક સહિત પોતાને ઘેર ગયા. पणांगनापि भूनाथ, मापृच्छ्यागान्निजं गृहम् । चर्मकारं समानेतुं, प्रैषीद्दासीं द्रुतं च तम् ।। १०१ ॥
(તે) વેશ્યા પણ રાજાની રજા લેઇને પોતાને ઘેર આવી તથા તે મોચીને બોલાવવા માટે તેણીએ તુરત દાસીને મોકલી.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
