________________
પરંતુ આ યુવાને પોતાની કથા કહી ત્યારે વિશ્વાસ દૃઢ બન્યો કે વાસ્તવમાં જ્ઞાની પુરુષોનાં વચન સંપૂર્ણ સાચાં છે.
કરનાર
એક યુવકે કહ્યું : હું કૉલેજમાં ભણતા હતો. ભણવાનું તો માત્ર નામ હતું. કામ તો મોજમજા કરવાનું હતું. ખૂબ પૈસા ઉડાવતો હતો. એક દિવસ મારા ડેડીએ મને ખૂબ ખખડાવ્યો. મારું મગજ વધારે ફાટ્યું. ઘરે જવાનું મને ઠીક ન લાગ્યું. કેટલાક મિત્રો સાથે ક્લબમાં જવા લાગ્યો. ત્યાં દારૂ પીવાનું શરૂ કર્યું. જુગાર પણ રમવા લાગ્યો. ઘરમાંથી રૂપિયાની ચોરી કરવા લાગ્યો. કોલગર્લ પાસે પણ જવા લાગ્યો. હું આંધળો જથઈ ગયો હતો.
એક દિવસ ક્લબની બહાર કેટલાક બદમાશો સાથે ઝઘડો થયો. ત્યારથી હું મારા ખિસ્સામાં રામપુરી છૂરી રાખવા માંડ્યો. કૉલેજમાં પણ છૂરી સાથે લઈને જતો. મારા જીવનની ભયાનક ઘટના તો પાછળથી બની. એક દિવસ ખૂબ જ સ્ટ્રોંગ શરાબ પીધો. ક્લબમાંથી હું બહાર નીકળ્યો. મારું શરીર બળી રહ્યું હતું. મારી ઇન્દ્રિયો ઉત્તેજિત થઈ હતી. હું એક બદનામ ગલીમાં ચાલ્યો ગયો. એ વેશ્યાઓની ગલી હતી. એક મકાનનો દાદરો હું ચડી ગયો. રૂમમાં હું જેવા દાખલ થયાં ત્યાં બીજો એક માણસ સામેથી આવ્યો. અમે બંને એકબીજાને ભટકાયા. તેણે મને ગાળ દીધી. મારું લોહી ઊકળી ઊઠ્યું. મેં તેના માં ૫૨ કચકચાવીને મુક્કો માર્યાં. અમે બાથંબાથા આવી ગયા. મેં ખિસ્સામાંથી છૂરી કાઢીને પૂરી તાકાતથી તેને હુલાવી દીધી.
ખૂન થયા પછી હું હોશમાં આવ્યો. પરસેવાથી હું રેબઝેબ થઈ ગયો. મારું કાળજું ફફડી રહ્યું. જલદીથી નીચે ઊતરી હું દોડવા માંડ્યો. હું ભયભીત હતો. પોલીસનો ભય હતો અને જેનું ખૂન કર્યું હતું તેના સાગરીતોનો પણ ભય હતો. બે ક્લાક સુધી દોડતો રહ્યો. ભાગતો રહ્યો. પરંતુ દુર્ભાગ્ય મારી સાથે હતું. હું એક ભયાનક બદમાશના પંજામાં સપડાઈ ગયો. મેં ખૂન કર્યું હતું તે તેણે જાણી લીધું હતું. ન છૂટકે મારે એ
૧૧૦ ૦ સંવાદ
