________________
૨૦૨
દેદ શાહ
માતાએ પુત્ર અને પુત્રવધૂને પ્રેમપૂર્વક વધાવ્યા.
નગરીની ઘણી સ્ત્રીઓ વહુને જોવા માટે આવી હતી. આવા પ્રસંગે સ્ત્રો હદયમાં જિજ્ઞાસા જાગતી હોય છે. પોતે પરણેલી હોય, બે પાંચ બાળકની માતા હોય પરંતુ કેઈની જાન નીકળે એટલે હજાર કામ પડતાં મૂકીને તે જોવા જતી હોય છે અને જ્યારે નવી આવેલી વહુને જોવાની તક મળે ત્યારે તો તેનું હૈયું હર્ષ ભરપૂર બની જતું હોય છે.
ફળીના ચોકમાં પુરુષો માટે એક શમિયાણે બાંધવામાં આવ્યો હતો. અને નીચેની ભૂમિના મધ્યખંડમાં સ્ત્રીઓની બેઠક ગઠવી હતી,
બીજી બાજુનાં ફળીમાં તડામાર રસોઈનું કામ ચાલી રહ્યું હતું.
જાનમાં આવેલા સહુને અત્યારે દેદા શાહને ત્યાં જમવાનું હતું. અને નગરીનાં બીજા પણ બસો અઢીસો સ્ત્રી પુરુષોને નિમંત્રણ આપ્યાં હતાં. તે સિવાય દેદ શાહના બે મુનીમોને નગરીના ગરીબ લત્તાઓમાં મીઠાઈ વહેંચવા માટે મોકલી આપ્યા હતા. વિદ્યાપુર નગરીના પ્રખ્યાત હલવાઈએ પાચ શેર પાંચ શેર મીઠાઈના ટોપલા તૈયાર કર્યા હતા. કારણ આગલા પડાવથી જ દેદા શાહે પિતાના મુનીમને એક દિવસ અગાઉથી આ વ્યવસ્થા માટે રવાના કરી દીધા હતા.
વહુને જોવા માટે એકત્ર થયેલા નારી સમાજે વહુને જોઈને ખૂબ જ હર્ષ વ્યકત કર્યો. કારણ કે પ્રથમણિ માત્ર રૂપ-યૌવનની સ્વામિની નહતી. વિનય, વિવેક, જ્ઞાન, ગુણ અને સ્ત્રીઓની સઠ કલા વડે અલંકૃત બનેલી હતી. એની વાણી અતિ મૃદુ મધુર હતી. જાણે માલતી પુપોને મધુર પમરાટ ! એનાં નયનો તો યૌવનનાં નિર્મળ તેજ વડે મૂલ્યવાન મોતી માફક ચળકી રહ્યાં હતાં. છતાં તે ધરતી સામે જ જોઈ રહી હતી અને જેનારને એમ જ લાગતું કે, મેતી સાચવ. નારી છીપનું જોડકું જાણે લળી રહ્યું છે ! અને દાંત જોઈને તે
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
WWW.jainelibrary.org
