________________
૧૨
દેદા શાહ
હોય, વિલાસી હોય કે વ્યસની હોય. પણ જે તેની ગાંઠે ગરથ હોય તે સહુ તેને શેઠ શેઠ કહીને જ મૂલાવે છે. પરંતુ સંપત્તિહીન સદાચારી સામે કોઈની નજર સ્થિર થતી નથી.
માસીબાએ વંશ અને કુળને શેભે અને દેશને ભવિષ્યમાં શરમાવું ન પડે એટલા ખાતર વળતે દિવસે નાતને જમણવાર કર્યો.
અને બે મહિના સુખરૂ૫ વીતી ગયા.
દેદના વેપાર માટે માત્ર વીણ સોનીયા રહ્યા હતા. માસીબાએ તે દેદના હાથમાં સોંપતાં કહ્યું : “ભાઈ, તુ વેપાર કરીને તારે ઘર વહેવાર ચલાવી શકે તે આશાએ મેં આટલું રાખ્યું હતું. તું મન દઈને નાને એ ધંધો શરૂ કરે છે. જે ભાઈ જેમાં પાપકર્મ બહુ બંધાય નહિ એ વેપાર કરવો જોઈએ. એમ આપણે ધર્મ કહે છે. સોનું, ચાંદી, ઝવેરાત, કાપડ, કરિયાણું, ધી આ બધા ધંધા ઓછા પાપવાળા છે. આમાં સોનું કે ચાંદી કે ઝવેરાતનો ધંધો કરી શકાય એટલું ધન આપણી પાસે છે નહિ. કાપડ, કરિયાણું કે વીનો ધંધે પણ સંઘ માગતું હોય છે અને હાટડી વગર ચાલે નહિ. તું જુવાન છે, તંદુરસ્ત છે. જે આસપાસના ગામડાંઓમાં પહોંચીને ઘી ભેગું કરાવીને તેનો આવે તો તમે બે માણસ પૂરતો રોટલે જરૂર મળી જશે. વળી ધંધે પણ જાત મહેનતને છે. જે બેટા, આપણા ઘરમાં હવે ખાસ મૂડી જેવું કંઈ રહ્યું નથી. આ નાના ખરડાને આશરો છે. ધર્મને સહારે છે.”
માસીબા આપની વાત મને બરાબર ગળે ઊતરી ગઈ છે. મેં પણ ઘીને વેપાર કરવાનું વિચાર્યું છે. એ ધંધામાં બહુ નાણું પણ નહિ રોકવા પડે તે રોજે રોજનું લાવેલું ઘી બીજે દિવસે બજારમાં વેચાઈ જશે. આપણું ઘરની દશા હુ કયાં નથી જાણો તમારી વહુ પણ જાણે છે અને સાવ સાદાઈને કરકસરપૂર્વક રહેવાનું અમે નક્કી કર્યું છે.'
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
