________________
વાર શી ? ને તમે આખી જિંદગી માગ્યું, તો હવે આટલું માગતાં શરમ શી ? ઝટ જાઓ ! કામ ફતેહ કરીને આવો. પછી આ તોલડી ને તૂંબડી દેખવાની નહીં રહે !'
સોમશર્માએ ફરી કમર કસી. સારું પળ-ચોઘિડયું જોઈને મહાવીરની શોધમાં એ નીકળી પડ્યો, પણ દિવસો નીકળી ગયા, પણ મહાવીરની ભાળ ન મળી. પંખીની જેમ મહાવીર ફરી રહ્યા હતા. વાયુની જેમ એમનો માર્ગ નિશ્ચિત નહોતો.
આમ મહિનાઓ વીતી ગયા. આખરે સોમદેવને ખબર મળી કે મહાવીર નજીકમાં જ છે, દક્ષિણ વાચાલા નગરીથી ઉત્તર વાચાલા નગરી તરફ જઈ રહ્યા છે. સોમશર્માએ પગ ઉપાડ્યા. જોતજોતાંમાં એ ત્યાં જઈ પહોંચ્યો.
સુવર્ણવાલુકા નદી ત્યાં મધુર ગાન કરતી વહેતી હતી. પાસે વહેતી એની નાની બહેનડી જેવી રૂપ્પવાલુકાને એ ભેટવા જતી હતી. તટ પર ગાયો ચારતા ગોવાળોની મધુર બંસીના સૂરો ગુંજી રહ્યા હતા. પાસે સ્મશાનમાં હમણાં જ બુઝાયેલી ચિતા પર નદીના તરંગો છંટાતા હતા. હાડકાંના લોલુપ કૂતરાઓ આમતેમ ઘૂમતા હતા.
મહાવીર ત્યાંથી પસાર થઈ રહ્યા હતા. એમના ખભા પર પેલું અડધું દેવદૃષ્ય પડેલું હતું. સોમશર્માના અંતરમાં એ જોઈને આનંદ આનંદ થઈ રહ્યો. રે જીવ ! મનમાં ચિંતા હતી, કે દરિદ્રનારાયણ પાસે વળી મારા જેવો કોઈ દરદ્ર પહોંચી ગયો ન હોય ! પણ, હાશ ! બધું સલામત છે. એ આગળ વધ્યો. વળી વિમાસણ થઈ આવી કે વસ્ત્ર માગવું કઈ રીતે ? મોટી પોક મૂકવી કે ધૂળમાં એકદમ આળોટી પડવું ?
આમ એ પોતાનો કસબ કેવી રીતે અજમાવવો એનો વિચાર કરતો હતો, ત્યાં પવનનો એક ઝપાટો આવ્યો. એણે મહાવીરના ખભે રહેલા વસ્ત્રને ઉડાડ્યું. વસ્ત્ર ઊડ્યું. ઊડીને એ એક કાંટાળા ઝાડ સાથે ભરાઈ ગયું.
આગળ વધતા મહાવીરે એક નજર પાછળ નાખી. એક નજરમાં જ એમણે સોમશર્માને કાંટાળા ઝાડ પરથી વસ્ત્ર લેતો નીરખ્યો. નીરખીને મોં ફે૨વી લીધું, ને એ તો આગળ વધી ગયા.
દરિદ્રને દરિદ્રનારાયણ - ૬૧
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org