________________ पादः 1 . ... दोधकवृत्ति.... 340 दइवु घडाबइ वणि तरुहुं, सउणिहं पक्कफलाई। सो वरि सुक्खु पइठ्ठ णवि, कहिं खल-वयणाई // 15 // ' 'दइवु' देवं वने तरूणां पत्रफलानि शकुनीनां पक्षीणां कृते घटयति, तत् सौख्यं वरम्, कर्णयोः प्रविष्टानि खल वचनानि सुखं नैवेत्यर्थः / / 15 // 340 धवलु विसूरइ सामिमहो, गरुमा भरु पिक्खेवि / हउं किं न जुत्तउ दुहुं दिसिहि, खण्डई दोणि केरेवि // 16 // धवलो वृषभः धौरेयो विषीदति विषादं करोति / कि कृत्वा ? स्वामिनो गुरुभारं प्रेक्ष्य / किं मनस्यचिन्तयत् ? इत्याह-अहे कि न योजितः ?, क्व ?द्वयोदिशोः, किं कृत्वा ? . द्वौ खण्डौ कृत्वेत्यर्थः / / 16 / / 341 गिरिहे सिलायलु तरहे फलु, घेप्पइ नीसावन्नु / घरु मेल्लेप्पिणु माणुसहं, तो वि न रुचइ रन्नु / / 17 // निःसामान्यं सर्वोऽपि जनो गृह मुक्त्वा गिरेः शिलातलं : - गृह्णाति, तरोः फलं गृह्णाति, ततोऽपि मनुष्याणामरण्यं नो . रोचते इत्यर्थः // 17 // . . : 1. बरि खज्जइ गिरि-कंदरि कसे। - णउ दुज्जणमउहावंफियाई, दीसंतु कलुस-भावंकियाई // महापुराणे 1 / 3 / 12-13 2. दोधकोऽयम् उपाध्याय श्री विनयविजयविरचितायां कल्पसूत्रटीकायां सुबोधिकायाममपि षष्ठे व्याख्याने शूलपॉणियक्षपूर्वजन्मकथायाम् उद्धृतः // 3. वत्थाई वषकलाई वित्थिन्न-सिलायलाई सयणीयं / असणं जत्थ फलाइं तं रन्नं कह न रमणीयं / / ज्ञानपञ्चमी कथायाम् 6151