________________ दोधकवृत्तिः 37 'ढोल्ला' ! हे नायक ! 'मई' मया 'तुहुं' त्वं 'वारिया' वारितः, 'दीहा' दीर्घ 'माणु' मानं मा कुरु, 'निद्दए' निद्रया 'गमिही' गमिष्यति 'रत्तडी' सत्रिः, 'दडवह शीघ्र होइ' भवति विहाणु' प्रभातम् // 2 // 330 बिट्टीए मइ भणिय तुहुं, मा करु वङ्की दिट्ठि।। पुत्ति सकण्णी भल्लि जिवं, मारइ हिमइ पइट्ठि // 3 // ' 'बिट्टीए' ! हे पुत्रिके ! 'मइ' मया 'तुहुँ' त्वं 'भणिय' भणिता, मा कुरु 'वो' वक्रां 'दिट्ठी' दृष्टिम् / 'पुत्ति' ! हे पत्रिके ! 'सकण्णी' सकर्णा 'भल्लि' 'जिव' इव इयम / (तव दृष्टि:) 'मारई' मारयति / 'हिअइ' हृदये 'पइट्टि' प्रविष्टा.।। 3 / / 330 एइ ति घोडा एह थलि, एइ ति निसिमा खग्ग / एत्थु मुणिसिम जाणीअइ, जो नवि वालइ वग्ग // 4 // 'एइ' एते 'ति' ते 'घोडा' घोटकाः, 'एह' एषा सा 'थलि' स्थली 'एइ' एते 'ति' ते 'निसिआ' निशिताः 'खग्ग' खङ्गाः, 'एत्थु अत्र मुणिसिम' मनुष्यत्वं 'जाणीभाइ' ज्ञायते, 'जो' यः 'मवि' नैव वालइ' वालयति 'वग्गं वल्गाम् / / 4 / / 331 दहमुहु भुवण-भयंकर, तोसिअ-संकर णिग्गउ रह-वरि चडिअउ / 3. कस्स न भिदइ हिययं अणंग-सर-धोरणि व्व निवडती। वालाए वलिय-लोयण-फुरंत-मयणालसा दिट्ठि // 1. अस्मिन् मनुष्यत्वं पौरुषत्वं वर्तते, यः पूर्वं सैन्यं दृष्ट्वा स्वस्याश्वस्य पल्गां न वालयति, न पश्वानिवर्तत इत्यर्थः / /