________________ शोकोऽयं तव संस्मार्य, देवी मदनसुन्दरीम् / स्वान्तं यद् बाधते भद्र !, तद्बीजं किं न बुद्ध्यसे // 672 / / कृतान्ताहिमुखे सर्वे, पतिताः सन्ति जन्तवः / जीव्यते क्षणमप्येतैर्यत् तदेव महाद्भुतम् // 673 // अपेक्षते दशां नैष, प्रेमसम्बन्धबन्धुराम् / ... सर्वानिर्दलयत्येव, जनान् सर्वंकषो यमः // 674 // मृत्युर्न भेषजैश्चित्रै पनेयः सुरैरपि / इत्यशक्यप्रतीकारे, तत्र को विह्वलो भवेत् // 675 // अन्तं स्वकर्मणा नीतां, तां देवीं मुग्ध ! मा शुचः / आत्मैवान्तं त्वया शोच्यो, नेष्यमाणः स्वकर्मणा // 676 / / करोत्येवमविश्रान्तः, स सुधीधर्मदेशनाम् / दृढशोकानुवृत्त्या तु, तामहं लक्षयामि न // 677 // प्रलपामि च हा बाले !, हा चार्वङ्गि ! वरानने ! / हा सुभ्र ! हा विशालाक्षि !, हा रम्भोरु ! प्रियंवदे // 678 // हा भर्तृवत्सले देवि !, हा हा मदनसुन्दरि ! / क्व गताऽसि रुदन्तं मां, विहाय घनवाहनम् // 679 // दीयतां दर्शनं देवि !, पीयतां त्वद्वचो मया / .. . लीयतां मम देहे च, त्वया शोकोऽपनीयताम् // 680 // अकलङ्कस्य वचनमिति प्रलपता मया / नादृतं स पुनः प्राह, मां कृतार्द्रमना मुनिः // 681 // विधातुं बालचरितं, नेदं युक्तं भवादृशाम् / घनवाहन ! धीरत्वं, भज क्लैब्यं परित्यज // 682 // स्मरात्मानं कुरु स्वस्थं, मनो मोहमपाकुरु ). परिग्रहेण सहितं, शोकं च शिथिलीकुरु . . // 683 / / 168
