________________ प्रणम्य राज्ञाऽथ मनीषिदीक्षा-दानोद्यतः सूरिरिदं ययाचे। . अनेन दीक्षा कलितैव भावा-न्ममानुजानीहि मनोऽनुरूपम् // 252 // ततः सुबुद्धिनिजगाद राजन्, द्रव्यस्तवे जोषमुपैति साधुः। .. .. फलोपदेशादनुमन्यते तु, तदत्र कार्य स्वयमेव युक्तम् / // 253 // अथार्थयित्वा समयप्रतीक्षां, विलम्बशाली प्रणयान्मनीषी। अकार्यत स्नात्रमुदारचैत्य-बिम्बस्य भूपेन महोत्सवेन / // 254 // यः स्नात्रकुम्भादुदपादि तेन, धर्मः स पीत्वाऽस्य भवाम्बुराशिम् / यशांसि कुम्भोद्भवताभवानि, ततान कुन्देन्दुसितानि लोके // 255 / / आरोपितोऽसौ जयकुञ्जरेऽथ, स्वयं नृपश्छत्रधरोऽस्य जातः। . शुभश्रियाऽध्यस्ततनुर्जगाम, पुरं स लोकैरभिनूयमानः // 256 // असङ्गभावाद् बुभुजे सुखानि, राज्ञोपनीतान्यथ राजहयें। मुमोच मुख्यः कृतिनां गुणौघैः, क्रीतो हि राजाऽस्य न भृत्यभावम् 257 स्थितोऽन्यदोद्दिश्य सुबुद्धिमाह, नृपः पुरस्कृत्य मनीषिराजम्। मनीषिणो वृत्तमचिन्त्यमेव, मध्योऽपि बुद्ध्यैष ममोपकारी // 258 // आश्वासितः संयमकातरोऽहं, जिघृक्षता येन गृहस्थधर्मम् / मन्त्री बभाषे तव युक्तमेव, समानशीलेऽत्र नरेन्द्र ! सख्यम् // 259 // दध्यौ नृपोऽहं गणितो नु मध्यो, मृषा स्मयोऽभूत् पुरुषोत्तमत्वे। मनीषिणं तादृगपेक्ष्य वाऽस्मि, करीव दंष्ट्रोग्रमपेक्ष्य सिंहम् // 260 // अथाह राजा ननु तादृशेऽपि, चैत्ये कथं साऽजनि बालचेष्टा / स प्राह चित्रं पुरुषाद्यपेक्ष्य, फले वनं तत्स्वविलासनाम // 261 // विधाप्यमानं विषयानुषङ्गं, मनीषिणो मन्त्रिवरोऽथ मत्वा। जगाद राजानमुदारबुद्धिः, स्नेहस्तवायं न नरेन्द्र ! युक्तः // 262 / / प्रशस्तरागोऽपि परार्थभङ्गप्रसङ्गतोऽनर्थविधायक: स्यात्। सच्छायवृक्षोऽपि कृशानुदग्धः, करोति किं नेह वनस्य दाहम् / / 263 // 88