________________ इतश्च बालो निहतः स्मरास्त्रै-रभिप्रियां धावति भूभृतः स्म। तद्भलिलुप्ताक्षतया न दृष्टा, सभाऽपि तेनोग्रतमोमयेन // 228 // क एष इत्याशु नृपेण दृष्टो, दृष्टया प्रकोपारुणया स भीतः। स्मरज्वरः शान्तिमियाय तस्य, संज्ञागमात् प्रादुरभूच्च दैन्यम् // 229 // नष्टुं प्रवृत्तः शिथिलाङ्गसन्धिभूमौ स निर्भग्नगतिः पपात। द्राक् स्पर्शनोऽगाच्च बहिस्तदङ्गा-निरीय गुर्वाश्रितसत्प्रदेशात्॥ 230 // शान्तोऽथ पप्रच्छ गुरुं महीशः, केयं प्रवृत्तिर्भगवन्नवाच्या। स प्राह वैगुण्यममुष्य नैतद्, बहि:स्थितस्यैव तु पापमूर्तेः // 231 // अयं खलु स्पर्शननामधेयो, दुष्टो रिपुर्गात्रमनुप्रविश्य। माताऽशुभालिश्च यदेनमित्थ-मनाटयत् तत्र किमस्तु चित्रम् // 232 // महात्मनोऽप्येति न संनिधानात्, स्वकर्म शान्तिं निरुपक्रमं च / जिनेऽपि बध्नन्ति न किं कुतीर्थ्याः, सिद्धेन्द्रजालादिविकल्पमालाम् 233 राज्ञाऽथ पृष्टोऽयमतः परं किं, करिष्यतीति स्फुटमाह सूरिः / लोके गते कोल्लकसन्निवेशे, गन्ता ह्ययं स्पर्शनयुक्तगात्रः // 234 // पिपासितो द्रक्ष्यति कर्मपूरग्रामान्तिके श्रान्तिहतस्तटाकम्। तत्र प्रविष्टः श्वपचाङ्गनां च, लीनां भिया स्प्रक्ष्यति पद्मखण्डे // 235 // प्रसह्य तामेष रिम्सुरेत्य, वनाच्च तस्याः श्वपचेन शब्दैः। यास्यत्यवश्यं नरके हतः सं-स्ततः कुयोनीर्भवचक्रवाले // 236 / / अथाह राजा भगवन् ! विपाको-ऽशुभावले: स्पर्शनपाप्मनश्च / सुदारुणोऽयं गुरुराह बाढं, ततः सुबुद्धिः सुकृती बभाषे // 237 // एतौ किमस्यैव भदन्त ! दुष्टौ, गात्रे परेषामपि वा प्रविष्टौ। स प्राह सर्वत्र गतौ किलैतौ, व्यक्तानभिव्यक्ततया विचित्रौ // 238 // अथ स्फुटं मन्त्रिणमाह भूपः, पापाविमौ नो विषये प्रविष्टौ / निष्पीडनीयौ दृढलोहयन्त्रे, दयाऽनयो! भवता विधेया // 239 //
