________________ गुरुर्बभाषेऽथ जघन्यरूपं, यैः स्पर्शनं बन्धुतयाऽवबुद्धम्। कुप्यन्ति ये च प्रियभाषकाय, येऽनार्यकार्या भुवि न त्रपन्ते // 216 // दुःखादखिन्ना गलिगोस्वभावा-न्मुखं मुहुर्ये विषये क्षिपन्ति। असद्ग्रहग्रस्तधियस्तपस्वि-प्रत्यर्थिनस्तेऽत्र जना जघन्याः // 217 / / मनीषिणा मध्यमबुद्धिना च, विनिश्चितं वाक्यमिदं निशम्य। जघन्यवृत्तं स्फुटमेव बाले, बालस्तु नाबुध्यत शून्यचित्तः // 218 // सूरिर्जगावत्र नृपोदिता ये, जना जघन्या बहुलास्त एव। स्तोकास्तदन्ये त्विति नैव सर्वे, धर्म सृजन्तीति हि युक्तमुक्तम् / / 219 // अत्रान्तरे प्राहू सुबुद्धिमन्त्री, श्राद्धः किमेतेषु पुनर्निमित्तम्। गुरुर्जगौ मातृविभेद एव, यतः शुभश्रीसुत उत्तमः स्यात् // 220 // सामान्यरूपातनयश्च मध्य-स्थितो जघन्यस्त्वशुभालिजन्यः। त्रयोऽप्यमी कर्मविलासपुत्राः सर्वोत्तमस्तु स्वविलासभावी // 221 / / पुनर्जगो मन्त्रिवरः किमेते, सदास्थिता वा परिवृत्तिभाजः / गुरुर्जगौ कर्मविलासक्लुप्त-विवृत्तिभाजोऽपि विनाऽन्त्यमन्ये / / 222 // मनीषिणाऽचिन्त्यत मातृतात-विजृम्भितं नो घटमानमेतत्। सुबुद्धिना पृष्टमथो महात्मन्, केन स्युरुत्कृष्टतमा मनुष्याः // 223 / / गुरुर्बभाषे न विनाऽस्ति हेतुः सर्वोत्तमत्वे निजवीर्यलाभम् / अन्यः सुसाधोः स च भामवत्या, प्रव्रज्ययैव प्रथतेऽनुपाधिः // 224 // दध्यौ मनीषी मम सैव युक्ता, लातुं कृतं शेषविडम्बनाभिः / व्रतग्रहेच्छेति मनीषिणोऽभू-दशक्यधीमध्यधियश्च योगे // 225 / / पुनः सुबुद्धिनिजगाद किंत-धर्मो न नस्तादृशवीर्यहेतुः। गुरुजगौ मध्यमवर्गयोग्य:, परंपराहेतुरसौ प्रसिद्धः // 226 // क्लेशौघविध्वंसकरी हि दीक्षा, गृहेऽपि धर्मो भवतानवाय। श्रुत्वेत्यदो मध्यमधी: स्वशक्ति-योग्यं ग्रहीतुं गृहिधर्ममैच्छत् / / 227 // 85
