________________ सात्त्विकभावसूक्तानि 217 ज्ञानी विनीत: मुभमः सुशीलः, प्रभुत्ववान् न्यायपथप्रवृत्तः / त्यागी धनाढयः प्रशमी समर्थः, पश्चाऽप्यमी भूमिषु कल्पवृक्षा: पत्थरेण हओ कीवो, तं पत्थरं डक्कुमिच्छइ / भिगारिउ सरं पप्प, सरुष्पत्तिं विमग्गइ // 16 // जह जह वायइ विहि, नवनवभङ्गेहिं निठुरं पडहं / धिरा पसन्नत्रयणा, तहा तहा चेव नचन्ति // 17 // छिज्जउ सीयं अह होउ वंधणं, चयउ सबहा लच्छी। पडिवन्नपालणे पुग, नुपुरिसाण जं होउ तं होउ // 18 // अवाति वायो न हि तूटराशे, गिरेश्च कश्चित्प्रतिभाति भेदः / उपस्थिते विला एव पुंसां, सारेतरत्वं प्रतिभाव्यतेऽन्तः॥१९॥ वरं हि नरके बालो, धर्महीने कुले न तु, नरकात् शीयने पाप--मितरस्माच्च वर्धते // 20 // यथा गच्छन्ति सौख्यानि, तथा दुःखानि कर्मणा / हपखेदी तथाऽप्यत्र, विमूढानां शरीरिणाम् // 21 // दशायां विषमायां चेत्, वीरत्वं नोपयुज्यते / तत् तस्य समये कुत्री-पयोगः क्रियते जनः // 22 // कज्जाई अन्नः चिय-जीवा चिन्तन्ति निपुणमइगो वि। कुणइ पुग अन्न चिय, तिहुअगबलिओ विही ताई // 23 // पुवज्जियकम्म पित्र, संपयविवयाओ चिंतइ जियागं / जा उण चिंता तेसिं, सा विहला दुक्खफलया वा // 24 //