________________ 104 ] श्री शान्तिनाथमहाकाव्ये रेवणः, क्वचन कस्मिन्नपि कर्मणि कार्ये व्यग्रतां व्यापृतत्वं बिभ्रत् गच्छन् , तत्र तस्मिन् अहनि दिने, न समागात् , तदा तस्मिन् काले, तत्र देवमन्दिरे, स शङ्खः शङ्खदत्त एव. देवम् अमिवन्दितुकामः, प्रविवेश // 120 // પણ કોઈ કાર્યમાં વ્યગ્ર હોવાને લીધે તે દિવસે રેવણ ત્યાં આવ્યા નહિં પણ ત્યાં દેવનું વંદન કરવાની ઈચ્છાથી શખે તે મન્દિરમાં પ્રવેશ કર્યો. ૧૨ના रुक्मिणीपतिरवेक्ष्य विशन्तं, तत्र तं स रहसि स्थित एव / / स्वप्रियोपपतिशङ्कितचेताः, संविधृत्य नयति स्म नृपान्तम् / / 121 // रहसि एकान्ते स्थितः स रुक्मिणीपतिः सोमराजः, तत्र देवमन्दिरे तं शङ्खदत्तमेव विशन्तमवेक्ष्य, स्वप्रियायाः उपपतिः इति शङ्कितं चेतः यस्य स तादृशस्तन संविधृत्य तं गृहीत्वा, नृपान्तं राजसमीपे नयति स्म // 12 // ત્યાં એકાન્તમાં રહેલો રુકિમણીને પતિ તેને ત્યાં પ્રવેશ કરતા જોઈ પોતાની સ્ત્રીના ઉપપતિના ભ્રમે તેને પકડીને રાજા પાસે લઈ ગયે, 121 विज्ञपय्य नृपतिं जिनदत्तो, भूय एनमपि मोचयति स्म / तापसस्य सविधे स तपस्या-मग्रहीद्भवपराभवशङ्की // 122 / / * जिनदत्तः, भूयः पुनरपि, नृपति राजानं विज्ञपय्य प्रार्थ्य, एनं शङ्खदत्तं मोचयति स्म / स शङदत्तः भवस्य पराभवं दुःखं शकते इत्येवंशीलः सन् भवपराभवभयादिति भावः / तापसस्य मुनेः सविधे तपस्यां दीक्षामग्रहीत् // 122 / / ફરીથી જિનદત્તે રાજાને વિનંતી કરીને તે શંખને છોડાવ્યો. સંસારના પરાભવની આશંકાવાળા તેણે તાપસની પાસે વ્રતનું-તપસ્યાનું ગ્રહણ કરી સંન્યાસ લઈ લીધે. ૧૨રા संविधाय धनबालतपांसि, स्वायुषः स निधनं प्रतिपद्य / व्यन्तरत्वमनुभूय भवं च, व्यन्तरोऽहमभवं पुनरेव // 123 // घनानि प्रचुराणि बालानि अज्ञानानि तपांसि, संविधाय कृत्वा, स्वायुषः निजायुषः निधनं मृत्युं प्रतिपद्य प्राप्य, व्यन्तरत्वं भवं अन्तरा मनुष्यादि जन्म च अनुभूय सः अहम् पुनरेव व्यन्तरः अभवम् / / 123 // ઘણાં બાલત કરીને આયુષને અને મરણ પામીને વ્યંતર પણાને ને ભોને અનુભવ કરી હું ફરીથી વ્યંતર જ થયો છું. 123 आहेतः स परमो जिनदत्तः, स्वर्गमाद्यमधिगम्य ततश्च / / विच्युतो नृप ! भवानपि जले, तेन मैत्र्यपदमस्मि तवाहम् // 124 / / परमः -बाईतः अहद्धर्मभक्तः स जिनदर आयं सौधर्मकल्पारून स्वर्गमधिगम्य, ततः