________________
श्रीदशवकालिकसूत्रम्
४४१ यः पावकं ज्वलितमवक्रामेत्-आक्रम्य तिष्ठेत् । आशीविषं वापि हि कोपयेत् । यो वा विषं खादति जीवितार्थी । एषोपमा-यथैषां मृत्युरूपापायप्राप्तिर्भवति। तथा गुरूणां आशातनया-कृतया तत्कारिणो नरकाद्याप्तिरूपोऽपायः स्यात् ।।
अत्र विशेषमाहसिया हु से पावउ नो डहिज्जा, आसीविसो वा कुविओ न भक्खे। सिया विसं हालहलं न मारे, न यावि मुक्खो गुरुहीलणाए ।।७।।
स्यात् कदाचित् पावको न दहेत् । आसीविषो वापि कुपितो म भक्षयेत्। स्याद् विषं हालाहलं न मारयेत् । एवमपि मन्त्रादिप्रतिबन्धात् कदाचिद् भवति । न चापि मोक्षो गुरुहीलनात् ॥
किं चजो पव्वयं सिरसा भित्तुमिच्छे, सुत्तं व सीहं पडिबोहइजा । जो वा दए सत्तिअग्गे पहारं, एसोवमासायणया गुरूणं ॥४॥ यो वा ददाति शक्तिनामकप्रहरणाग्रे । शीर्षण प्रहारम् अस्य भावार्थः प्राग्वत्।। अत्रापि विशेषमाहसिया हु सीसेण गिरिं पि भिंदे, सिया हु सीहो कुविओ न भक्खो। सिया न भिंदिज न सत्तिअग्गं, न यावि मुक्खो गुरुहीलनाए ।।९।। अस्यापि भावार्थः प्राग्वत् । विशेषतरमाहआयरियपाया पुण अप्पसना, अबोहिआसायण नत्थि मुक्खो । तम्हा अणाबाहसुहाभिकंखी, गुरुप्पसायाभिमुहो रमिजा ।।१०।। पूर्वार्द्ध पूर्ववत् । उत्तरार्द्ध सुगमम् ।। केन प्रकारेणेत्याहजहाहिअग्गी जलणं नमसे, नाणाहुईमंतपयाभिसित्तं । एवायरियं उवचिटुइज्जा, अणंतनाणोवगओ वि संतो ।।११।।
Jain Education International
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org
