________________
२२ • मङ्गलकलशकथानकम् दिट्ठीमग्गे वि सा मज्झ नाऽऽणेयव्वा अभग्गिया' । देवीहिं पि परिच्चत्ता जइ वि अच्चंतवल्लहा ।।२२८।। तओ मायाए गेहस्स पुट्ठीए सा नियस्स उ । उवरगम्मि एगम्मि अवन्नाए वि धारिया ॥२२९।। सोऊणं सा वि तं बाला चित्ते अच्चंतदूमिया । "हा ! किमेवं महापावं कम्मं मम उवट्ठियं ।।२३०।। एक्कं ताव ण सो भत्ता जेण वीवाहिया अहं । बीयं दुव्विसहं एवं कलंकं समुवट्ठियं' ॥२३१।। एवं चितापवण्णाए दुक्खक्कंताए अन्नया । चित्तम्मि से ठियं झत्ति जं तया तेण जंपियं ॥२३२।। "अच्चंतसोहणा एए मोयगा किंतु जोग्गया । उज्जेणीए सलिलस्स, कयाई तत्थ सो भवे ?' |२३३।। एवं तु चिंतिउं चित्ते जणणी तीए जंपिया । जहा 'मे अंब ! ताएण एक्कसिं कुण दंसणं' ॥२३४।। अवन्नाए न सा जाव संभालेइ राइणो । ताव तीए विसन्नाए दिट्ठो अन्नम्मि वासरे ।।२३५।। तेणंतेण वोलेंतो सीहो णाम णराहिवो । संतमुत्ती गुणावासो वढ्तो मज्झिमे वए ।।२३६।। जंपिओ तीए तो 'एसो विण्णत्तिं णिसुणेहि मे । तायभूओ जओ तं सि, अहं दुक्खोहपीडिया' ।।२३७।। दयावन्नेण तो तेण भणिया 'किं करेमऽहं ? । भणाहि किंचि जं वच्छे ! चित्तम्मि तुह संठियं' ।।२३८।।
Atstag
Jain Education International
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org