________________
२०• मङ्गलकलशकथानकम् ता तुभेहिं अणुन्नाओ सव्वविज्जाण संगहं । करेमि पुरसारस्स उवज्झायस्स पासओ' || २०६ ॥ तेणऽवि जंपियं 'वच्छ ! जुत्तमेयं परं मम । गिहस्सासन्नओ एस उवज्झाओ महामई ॥ २०७॥ पाढेइ डिंभए राय-मंति-सत्थाहमाईणं । ता तुमं पि गिहासन्ने पढाही पुत्त ! णिव्वुओ' ॥२०८|| सोहणम्म दिणे तस्स उवज्झायस्स अप्पिओ । कलासु रसिओ णिच्चं णिच्चितो अच्छए सुहं ॥ २०९ ॥ एत्तो य मंतिणा तेण मंगलकुंभणिवच्छिओ । पेसिओ वासगेहम्मि हिद्वेण णियणंदणो ॥ २१० ॥
आगंतुं जाव पल्लंके समारूढो तओ इमा । चितए "हंत ! किं एसो सरोगो को वि आगओ || २११ ॥ आरूढो मज्झ पलंके ?" एवं जाव वियक्कइ । ता एसो करफासाई काउं जाओ समुज्जओ ॥ २१२ ॥ उत्तिण्णा य तओ एसा पल्लंकाओ ससंभमं । णिग्गंतु वासगेहाओ दुवारम्मि ठिया लहुं ॥ २१३|| तओ दासीहिं संलत्ता 'किं सामिणि ! ससंभमा । णिग्गया ?' जंपई सा वि 'न मज्झे मज्झ सो पिओ || २१४ || किंतु अण्णो इमो को वि तत्तो झत्ति विणिग्गया' । दासीहिं जंपियं ‘तुज्झ पविट्ठो संपयं पिओ' ॥२१५॥ तीए पयंपियं 'तुब्भे भंतियाओ असंसयं । ता हं बाहिं सुविस्सामि तुम्हाणं चेव मज्झगा' ॥२१६||
Psya
Jain Education International
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org
